شفای زندگی

«من با جریان همواره در حال دگرگونی زندگی، هم آهنگم.»

آگاهی. نخستین گام برای شفا یا دگرگونی است.

هنگامی که الگویی در ژرفای درون ما نقش بسته است، برای شفای این وضع باید از آن آگاه شویم. شاید شروع کنیم به یادآوری این وضع، یا از آن شکایت کنیم، یا آن را در دیگران ببینیم. باری، به طریقی متوجهش می شویم و با آن رابطه برقرار می کنیم. معمولا، معلمی، دوستی، کلاسی، کارگاهی، یا کتابی را به سوی خود می‌کشانیم که راه‌های تازه نگرش به حل مشکل را در ما بیدار می‌کند.

بیداری من با اظهار نظر تصادفی دوستی درباره‌ی جلسه‌ای آغاز شد. دوستم به آن جلسه نرفت. اما ندایی در درونم پاسخ مثبت داد و من به آن جلسه‌ی کوچک رفتم که نخستین گام من در راه شکوفایی بود. چندی گذشت تا به اهمیت آن پی بردم.

معمولا واکنش ما به نخستین مرحله، این است که فکر می‌کنیم این نگرش احمقانه است، یا به نظرمان بی معنا می آید. شاید زیادی آسان بنماید، یا با طرز فکر ما جور درنیاید. می بینیم تمایلی به انجامش نداریم. به شدت در برابرش مقاومت می‌کنیم. شاید حتی از فکر انجامش نیز به خشم درآییم.