دو  سر  روسری ام را دو دستی میگیرم و  با  غصه زیر گلویم گره  میزنم ....   این مقاله ی ماهنامه  چوک  هم  واسه من  گرفتاری شده     دو هفته ی تمام ویرایشش کردم  ولی  اقای  رضایی با اون صدای  خاص و گیرا  هربار  یک  ایرادی گرفت  و  مقاله رو بهم پس فرستاد  تا مجدد بازنگری و ویرایشش کنم....   اگر  فردا  صبح هم  این ماجرا تکرار بشه  تمام ابروشرافت  من  میره  و  حسابی  سنگ روی  یخ  میشم .    اخه مگه یه مقاله ی  ادبی  چیه که من با بیست سال سن و تحصیلات ادبی  توان نوشتنش رو ندارم !...   معلومه تمام عمرم خیال باطل و  تصورات  غیر حقیقی در سر  میپروروندم   چون  بدرد لای جرز هم نمیخوره  سواد و تحصیلاتم  .... از بس روی ویرایش کلمات  زوم کردم که  حتی سر شبی  اقاجون رو  بشکل  حروف    پ   میدیدم  .     و  پارچ اب  رو  بشکل  حرف   ط   .   بشقاب ها که شکل حرف   ن    بودند   و اوملت  به شکل حرف  گ   که با رنگ  گوجه ای رنگ  نوشته شده باشه ... چشمام  سنگین  شدن  و  من  هنوزم  این ویرایش لعنتی رو تموم نکردم ....    لحظاتی میگذرد   و  نور  از فضای  سالن  محو میشود    همه جا  تاریک و مبهم  است  ولی گاه نور  ضعیفی به محیط میتابد  و برخی اشیا و اشخاص  را  به وضوح  میبینم...   اینها کی هستند؟ چرا اومدند  داخل خونه ی ما؟ اقاجون....   اقآجون  هستی؟...  اقاجون  شمایی؟... چرا خونه مون یهو اینقدر بزرگ شده ؟ ....    اصلا من کجا  هستم ؟ اینجا  چرا  سکوی  توزیع مدال  گذاشته اند? ...  چرا  من  مرکز تمام توجهات  هستم؟ اسمم را میخوانند  و من بُهت زده به نقطه ای نامعلوم از سکوی روبرو خیره مانده ام   و غرق مرور افکاری  مخشوش  هستم ....    مآنند یک  شی  ایستاده ام   ... اسمم  را میخوانند  و  من  به لباس خوابم  نگاه میکنم ...  چقدر شبیه به  تنپوش مخصوص  زندانیان  است  ...    لابد  مقاله ام  مث بمب صدا کرده  و  میخوان  منو ببرن  بالای سکو  و جایزه  بدهند  .... باورم نمیشود  چه زود توانستم قهرمان شوم   خدایا شکر  حالا یعنی پرچم سرزمینم را بالاتر از همه به احتزاز در میاورند؟ نفر پشت سری مرا هول میدهد ....  نگاهی میکنم  چهره اش چقدر آشناست  ...  خدای من  این  که هادی صداقت خودمان است   همانی که همگان با اسم صادق هدایت او را میشناسند....    کاش بوف کور  را  همراهم داشتم و  امضا میگرفتم  از ایشان....  سلام اقای هدایت.. شما  اینجا چه میکنید؟ مگر  زبانم لال شما نمرده بودید.......   چطور بگویم ..... والا من خیال میکردم شما در پاریس خودکشی کرده اید....  شما واقعا زنده اید....  اینجا چرا اینقدر تار و بی رنگ و لعاب است؟ گویی غبار  یاس و ناامیدی برویش نشسته.....     یکی  چیزی بگوید و حرفی بزند .... چرا دور من  حلقه زده اید....   واااای خدای بزرگ  من خوابم؟ یا که واقعا  پروین اعتصامی هستید شما؟ الهی  قربونتون برم  وااای که شما  را  با این روسری روی تمبر پستخانه دیده بودم....  راستی  جناب صداقت  یک سوال داشتم   شما چرا پیش از خوردن قرص ارامش بخش  و باز کردن  انشعاب گاز   رفته بودید از  همسایه ی پایین  یک ظرف قابلمه    قرض گرفتید.؟...  انگار کسی اعتنایی به من ندارد ... اوه مای گاد....   شما  رو میشناسم  ....  اسمتون چی بود؟...  اها  یادم  اومد  خانم غزاله علیزاده ی  محترم و مرحوم....   یعنی نه.... من خیال میکردم مرحوم  شدید.... اخه پس اگه شما خودت نبودی  پس کی بود توی رامسر جواهرده  بطور کلاسیک  با طناب دار  یه پایان تلخ رو  رقم زد؟...  من گیج شدم....   یکی حرفی بزنه ....    شما  ... با شمام....     با  اون خانم که داره با اقای گلستان گل و پوچ بازی میکنه ....    خانم فروغ    سلام....   با شما هستما...  فرخ زاد جان  صدامو داری؟   واااا   چرا  پروین جان برای فروغ  اینچنین  چشم غره  رفت؟ لابد شاید چون  روسری سرش نیست... چه میدانم ...اصلا به من چه....   خانم اعتصامی  درون  ظرف بزرگ قابلمه را  یک به  یک  وارسی میکند  احتمالا نخود و لوبیا رو تفکیک میکند و سپس سر وقت  نخ و سوزن میرود ...‌     پس  فروغ کجا غیبش زد یهو....    صدایش میکنم ؛  فرخزاد!؟....    فرخزاد.... یهو از پشت دایره ی افراد  یک اقای قد بلند با صدای آشنا  پیش می اید ...  لبخند  دلنشینی  روی لب دارد.  یک میکروفون نیز در دستش...    جلو  میاید و می رسد کنارم و خطاب به من پاسخ  میدهد؛  سن یوریتااااا....   جاانم .....  ؟.  فرخزاد هستم....   شما چه خانم زیبایی هستید   اسمتون چیه؟  کمی هول میشوم   با لوکنت  جواب  میدهم  :   س  س  سلام اقای ف  ف  ف... فریدون فرخزاد  .. ....  من   ' صغرا  نوربالایی  ' هستم..  شما چه پرچم عجیبی با خودتون اوردید  چه  خوشگله ؟ ...  واسه کدوم  کشوره؟  مث رنگین کمان هست ....  نگاهی شیطنت امیز میکند و انگار که میخواهد عشوه بیاید  .... سپس می گوید  ؛   شش  رنگه  دیگه...   من بی انکه متوجه ی منظورش شوم  از سر  بیخّری  میگویم :   وااای   یادش بخیر   ... من هم کوچیک بودم  داشتم   ولی بعضی وقتا  رنگهای  تکراری  داخلش در می اومد....  فرخزاد با سبیل های کلفتش لبخندی میزند و با حالتی سردرگم میپرسد :   اون وقت چی تکراری در می اومد؟ کمی  مکث میکنم و با تردید میگویم؛ مداد رنگی  دیگه....   از این کوچیکا  که  شش یا هفت رنگ داخلش بود و جعبه اش مقوایی بود ....  از اونا  دیگه.... فریدون  چشم قره ای میرود و میگوید؛  ایششش   صغی جون تو هم با این عقلت.....  اسمم مجدد از بلندگو تکرار میشود ....   توجه همگی سمت فریادهای  مردی با  محاسن سیاه  جلب میشود که با شخصی بحث میکند    و  اصرار میکند که  نباید به محیط زیست اسیب زد  ....  از بلندگو اعلام میشود:  یک عدد  گاو  با رنگ  کلاش ملاشی (سیاه و سفید) در بالادست رودخانه ول شده است  لطفا اب را گل  نکنید...       مردی دیگر  نیز سمتی دیگر  مشغول خواندن متنی  است و دیگران به او میخندند  و  بحث  اغاز میشود  و  خواننده متن اسمش  نیماست   و  دفترش را  نشان  میدهد  و  اصرار دارد که  جنسش  نو  است  .  من  پیش میروم  و کمی به  دفترش نگاه میکنم  و میگویم  ؛  نه... این اصلا جدید نیست   اتفاقا  خیلی هم  قدیمی ست   از اینا توی دهه های پنجاه وجود داشت و بهش میگفتن  دفتر های  شیره ای . چون رنگ کاغذش شیره ای رنگ بود .... کی گفته این  نو  هستش؟  نیما اب دهانش را به زحمت قورت میدهد و میگوید؛  صغرا دفتر رو  نمیگم که....  اشعارش رو  میگم....    اهان فهمیدم  اقای یوشیج شما  خودتون هستید  یا که  من دارم  خواب میبینم ؟...  چشمم به اقای شاملو می افتد ....  خدای من  اینجا چخبره....   باید از همگی امضا  بگیرم  ...   شاملو گوشه ای می ایستد  تا  زمان  لنگ لنگان از برابرش بگذرد ....   این خانم با چهره ی مهربون  چقدر برام اشناست ؟     ببخشید شما  اسمتون چی  بود؟....  چه روسری خوشگلی سر دارید.... جوابی نمیدهد و یواشکی به اطرافش نگاهی می اندازد  و  کمی پیش می اید  و  نزدیک گوشم  میگوید  ؛  یک  عمر  نزاشتم کسی چهره ام رو  ببینه یا مصاحبه ای ازم چاب بشه  چون از شُهرت  بدم  می اومد   ...       سپس دستانش را با نگرانی به هم میساید و به دو طرفش نگاه میکند   و میپرسم ؛  دنبال کسی هستی؟     او مجدد  با لحنی یواشکی میگوید :  اره  ...    شما  بهارک و یا  بابک  منو  ندیدید؟  پسر و دخترم رو  میگم ....      من  با کمی مکث و تردید میگویم ؛  نخیر .  کی هستن اصلا....؟   بچه هاتون  هستن ؟    وای چه خوشگله ... این چیه  بالای  سرتون  مث  پرنده های  کوچیک  دور یه دایره  میچرخن !؟... او  لبخندی میزند و میگوید ؛   اینها  پرنده های  واژه هستن ...  من دارم میرم   ..   اسمم  رو  حالا بعدا  میفهمی ....    او میرود  و  شین براری هراسان از عمق مبهم سیاهی  ظاهر میشود  نفس نفس زنان  چند  سرفه  میکند و میپرسد ؛  خاله فهیمه  رو  ندیدید ؟  فهیمه رحیمی  .....  من  کمی  نگاهش میکنم و چشم قره ای میروم  و هرچه باشد  زورم  به این جوجه نویسنده میرسد   و  دستم را به کمر  ستون کرده  و با لحنی  گلایه مند  میگویم:   شما رو  کی راه داده  اینجا؟  هرکی از مادرش قهر میکنه  میره واسه ما چهارتا جمله رو به خط میکشه  و  مدعی میشه که نویسنده هستَش....   والا هرکی هرکیه....   معلوم نیست  که  به کیه....    حالا شانس اوردیم  یه دو روز  از بخت خوشت  دکتر جنتی  وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی  شد  تا  امثال تو  بتونن  واسه چاپ  خزهولاتشون  مجوز  بگیرن....  والا....  حالا جای شکرش باقیه که زود  استعفا داد  تا  امثال حضرتعالی   با اون قلم  سرخ  و  شخصیت مبهم و پیشینه ی  مرموز   ممنوع القلم  بشید     وگرنه  کار ما   زار  بود....  والا... شین براری نگاهی موزیانه انداخت و پوزخندی زد و با طعنه گفت :   دلم به حالت  میسوزه  ....   تا چند دقیقه دیگه قراره  توی  وسطای  پیرنگ  فرعی   بعد  پیش آگاهی   اعدامت کنن  بنده ی خدا....   اون وقت داری به من متلک میگی....  زکی....   از ما که گفتن  بود ....     اینها را گفت و رفت در سیاهی  محو شد...  عجب  پس  ان  خانم  مهربان  فهیمه رحیمی  بود... عامه پسند  نویس ترین  نویسنده دهه های  سخت  جنگ تحمیلی .  ولی  این پسرک  ازخود راضی  و   قرتی  چه  چرت پرتایی  میگفت!...  هوا گرمه همه  خول  شدن  والا....  اسمم را مجدد میخوانند  و  دایره ی اطرافیان  تنگ میشود  و من  عقب عقب  میروم  و میرسم به  لبه ی  تراس   و  نگاهی  میکنم  به پایین ....   چه ارتفاع زیادی  ..... چرا  پایین  جز سیاهی چیزی نیست....    خب  چه کنم؟...  شاید بهتر است بالای سکوی  قهرمانی بروم...‌   هرچه باَشد  از  سقوط ازاد  در  دره ی ناباوری ها   که  بهتر  است ..!  پس  چشمانم را میبندم و سمت  سکو میدوم  و از پله هایش بالا میروم    و  همگی  ان زیر جمع  میشوند...    کسی  میگوید ؛   حیف شد  خیلی جوون  بود... فریدون  پیش می اید  و  با دست راستش  مشغول  بخیه زدن و  جراحی  دست  چپش  است  و  میگوید ؛  یکی بره صغرا رو  نجات بده....    فروغ  پیش میاد و ازش میپرسه؛ تو مگه این دختره  خول چل رو میشناسی ؟ ....   پروین اعتصامی  میگوید ؛ به بیژن خاوری بگید بیاد نجاتش بده   یا لااقل به شیون فومنی  بگید  بیاد  چند تا جوک بگه و مردم رو سرگرم کنه تا شاید زمان  بخره  و بشه کاریش کرد....  جلال ال احمد  میگه ؛ خب  شیون  راهش دوره  نیومده   به  هالو  بگید بیاد  قاضی اجرای حکم رو  سرگرم کنه  تا  شاید افتاب طلوع کنه  و  از وقت اجرای حکم  بگذره  تا به فردا  موکول بشه... من  ترس تمام وجودم رو میگیره   اینجا چه  خبره؟ مگه قرار نبود  بهم  جایزه قهرمانی بدن .؟  همین لحظه  طناب  دار  از بالای سرم  به پایین می افته و جلوی چشمم تاب میخوره...    خدایا  به  فریادم  برس  ....     من  غلط کردم  من نمیخوام  نویسنده  بشم ..‌   لااقل  دیگه نمیخوام  نویسنده ی منتقد سیاسی  شم...  منم  میخوام  مث  نسرین ثامنی  یا احمد محمود  از قصه ی سرگذشت ادما  بنویسم... خدایا  توبه... توبه...    از بین جمعیت  دو نفر  پیش میان و یکیش شبیه  اخروی  هست  و اون یکی رو  نمیشناسم  ولی لباس کارگری پوشیده و  خارجکی حرف میزنه  روی  لباسش هم حروف لاتین  دوخته  شده  kfk  شاید کافکا  باشه ...‌   اصلا  هرچی  میخواد باشه باشه  یکی بیاد  منو  نجات  بده....         از پشت جمعیت یکی میره روی یه سکو  تا  همه بهش دید داشته باشند   کمی  موی سرش ریخته  و  مطمین و مصمم حرف میزنه   ولی حرفای عجیبی  میزنه  میگه از  کمونیست کارگری  .... زپرشک  طرف انگار خبر نداره  که  این حرفا خریدار  نداره .....   شبیه  گلسرخی  هستش ‌  ولی اخه اونکه  نویسنده  نبود...  انگاری  قاچاقی  وارد  مجلس  شده  و  میگیرنش و از سالن راهنماییش میکنن  بیرون....   یه لحظه که درب باز  میشه   سایه  ی اقای دولت آبادی  رو  میبینم  ولی  انگار  شرایط اولیه ی ورود به  این  کمپین مردگان رو  دارا  نبود ....   این پیرمرد  کیه  که به زبان  ترکی  همش  شعر میخونه؟  اوه  استاد شهریار ......        کنارش فریده گلبو  هست  ولی  چرا  یهو  صددای  اقاجونم  بگوشم  میرسه....   صدای کلاغ  قار قار های  پیاپی ....  و  جرعه آبی که منو از عمق خواب به  عالم هوشیاری  میرسونه ... . صبح  شده   و جوجه کلاغ  پشت  پنجره ی تراس  نشسته  و بشکل معناداری  قار قار  میکنه.... اقاجون  میگه ؛ چیزی نیست  دخترجون   از بس  فکر و خیال میکنی  و  تمام  هوش و حواست  شده  این مقاله ی  ماهنامه  که  روی  میز تحریر و کاغذهات  خوابت برده  انگار....       ساعت  ۱۰ صبح       ساعت ده  صبح  سوار  مترو میشم و لحظه ی باز شدن درب ها  و قدم اول سمت مترو  چشمم در امتداد مترو  به  موجودی کوته قامت و عجیب می افته.... شبیه عروسک  .... وقت از بس کم بود و زود گذشت که فقط یه نظر تونستم  ببینمش   اخه  پس چطوری داشت راه  میرفت؟   مگه  عروسک پارچه ای با قد یک متر   هم  میتونه  راه بره؟ شکل یه پیرزن خمیده با موی فرفری  بود که  زنبیل دستش بود   ...  خدای من  نکنه دیوانه  شدم؟ به کی بگم  تا کمکم کنه؟ بهتره بعد از  دفتر سردبیر مجله   یکراست مستقیم پیش دکتر  اعصاب برم  و تمام شرایط و اوضاع احوالم رو شرح  بدم   ..  احتمالا مغزم ایراد پیدا کرده .....    نه  صغرا   یکم  اعتماد به نفس داشته باش   چرا  الکی  میترسی..    لابد   اون  یه عروسک بود و اونا در حال ضبط یه پلان  از  فیلم شون  بودن  و افرادی هم کنارش ایستاده  بودن   هی  عروسک گردان  و بازیگر  بودن  ....    بهتره یه نفس عمیق بکشم...     در همین حین و هنوز نفس عمیقم  تموم  نشده که از گوشه ی چشمم  متوجه ی  نزدیک شدن  یه  موجود  عجیب و پارچه ای  میشم  ....    یا خدا   این دیگه چیه..    بهتره  یه  ویشگون بگیرم  دستمو  تا  از خواب  بیدار  بشم....  آخ.... نه  دردم گرفت شدیدا....   یعنی من بیدارم.... داره میرسه به کنارم....   جرآت نگاه کردن  بهش  رو  ندارم .‌  ... ولی  خب  اصلا به من چه؟   بهتره  توجه نکنم  چون هیچ نیمکت خالی ای کنارم نیست  و  اون  از مقابلم رد میشه ... پس  اعتنا نکنم بهتره....   دستهام  بی اختیار  میلرزه.... اون موجود  میاد و کنارم که میرسه   به وضوح میشنوم  صدای  یه  پیرزن  رو  داره  که زیر  لب قرقر  میزنه  و انگار داره  فحش ناموس میده به  روزگار....  گاهی هم  اسم  شخصی رو  میاره  که  شبیه  اسم  (خواهر پیری) هست.   داره میگه که اون طالع اش خوش نشست و با اینکه مادرشون مشترک بود  ولی  از طرف پدری  فرق داشتن  و  اسم خانوادگی خواهر ناتنی اش  (شاد) بود  اسم خواهر ناتنی اش هم  (پیر) بود  ..  چه اسم عجیبی  کی اسم دخترش رو میزاره  :پیر؟  همین حین  مترو توقفی میکنه  و   دختر نوجوان که بغل دستم نشسته بود  و ماسک زده بود هم  پیاده  میشه  و به پیرزن پارچه ای میگه ؛  بیا  مادام پیری   ....  اینجا بشین...   پیرزنم  زیر لب جای  تشکر  کمی  فحش نثارش میکنه  و اخرشم دعا میکنه و میگه: الهی دستت بشکنه.... بری که بر نگردی بچه..... من از شدت تعجب  چشمام  درشت میشه   عین مجسمه به روبرو  خیره  موندم  .... پلک  هم  نمیزنم   میتونم تصور کنم که رنگ و رخصارم  پریده ....   خب  پس  اسمش  مادام پیری  هست.....   اون به محض نشستن   بخاطر قد خیلی کوتاهش  پاهاش رو توئ هوا  شروع به تاب دادن  میکنه  ...  وای که پای باریک و نحیفش منو به یاد  دست های  کلاقرمزی  میندازه...  بخصوص طرح و   رنگ راه راه ابی شکلش .....     چه کفشای بچگونه و کوچیکی پا داره ....   با گل  صورتی رنگ ....    دلم میخواد  گردنم رو سمتش بچرخونم و به چهره اش نگاه کنم  ولی  از فرط ترس و اضطراب  قفل شدم  در عوض  فقط تخم چشمام  میچرخه   و  چپکی سعی میکنم  نگاه واضح تری بهش بندازم  و  موی  نارنجی  فر فری اش  معلومه   که  زیر  روسری کوچکش زده  بیرون..‌    اونقدری  چشمام رو  متمایل و  چپ میکنم که اخرش سرم گیج میره ....    انگار داره  کاموا  میبافه  و  زیر لبی  چیزهایی زمزمه  میکنه....  بعد واسه خودش میخنده و یا صداهای عجیب غریبی در میاره....   سپس بی مقدمه  خطاب به من  میپرسه ؛   اسمت  چیه  دخترک گرد و قلنبه.....      با  لوکنت  و  تردید  میگم؛   م ممم   ممم   من؟  صریح و رک میگه؛  نه  پس؟!  نیم من!....   مگه غیر تو  کسی توی این مترو  گرد و قلنبه  هست؟ . کمی  خجالت زده  میشم و میگم :  صصصص   صغرا _ زکی....  زپرشک....    تو  اسمت بایستی میشد   کبری ....    یعنی بزرگ....    نه  صغرا....      تو  کجات  کوچیکه؟....    من  با تعجب میگم   ؛ آخه  من فقط  پنجاه کیلو  هستم....   کجاش گنده ام....    با سرعت  یکی از روو  و یکی از زیر  رد  میده  میبافه  و پیش  میره   و  میگه  ؛   خجالت بکش   من  فقط   یک کیلو پانصد  گرم  هستم  .  اونوقت  تو به پنجاه کیلو گرم  میگی  لاغر؟    من دیگه پیر شدم   حسابی اوضاعم  خرابه  رفته بودم  پیش یه  خیاط متخصص  که  شش ماه از سال رو  اینجاست  و  اون  برام  قسمت سرشونه هام  و  سر آستین و  زانوهام  رو   جراحی کرد یعنی جراحی که نه...   منظورم این هست که  دوخت   و  رفو  کرد   تا الان  شش بار رفتم  زیر  تیغ  بشکاف  ....  و  حتی   شیرازه هام  گشاد شده بودن  و  پیوند  زدم  واخرین بار هم که  واسه پیوند عضو  توی نوبت  بودم  و  یه  عروسک جوان رو  اوردن  که  سرامیکی بود  و سرش شکسته  بود   مرگ مغزی شده  بود  و  دگمه هاش رو  برداشتن و پیوند  زدن  به  من     چون  دیگه  شیرازه هام   امکان  تنگ کردن نداشتن....     منی که میبنی پیشت نشستم  یه  خواهر دارم  ناتنی ‌...   اسم جفتمون  مثل همه . هر دوتا  اسم مون  'پیر'   هست   مادرمون  یکی هست  ولی پدرمون نه.    پس فامیلی هامون  فرق میکنه....  اونا  چون فامیلی پدرشون   شاد   بود     خوشبخت  شدن   و  اون   شد   'پیر شاد'    ولی از دست بر قضا   قرعه بد به نامم افتاد   و فامیلی پدرم  شد   'رسوا'       و  سرپیری  یک دل که نه  صد  دل  عاشق  شدم...  یه  عشق  اسمانی ....   و خب گر عشق سر پیری بجنبد   رسوا  شوی‌   .   منم  شدم   پیر رسوا ...   هرچند از اولشم  تقدیرم  منو   پیررسوا   کرده   بود....       من هرجا میرم  همه رو  دعا  میکنم   ... چون  سق سیاهم  خیلی قوی هست  و  چشمام  نمکی دوخته شده     یکجورایی  چشم شور  شدم    هرچی  بگم   بلعکس  میشه   واسه  همینم  هست  موقع  دعا  کردن   همه رو  بلعکس  دعا  میکنم  شاید  تاثیر وارونه  کنه   و   ازم  بهشون  اسیبی  نرسه ....   خب حالا این شال گردن  رو  دارم  واسه  اونی  میبافم  که  عاشقشم .   خودشم خبر  نداره .‌‌‌‌...  یه  جوان  نازنین  و   فرهیخته  ست     و  سردبیر  یه  مجله و ماهنامه  ست     ولی  بین خودمون  باشد  و  جایی  درز  نکنه   ....  طرف  متاهل  هست  خیلی هم  وفاداره  به  زن و بچه اش .   عکس  روز عروسیش رو  دیدم   یکجایی   ریش پروفسوری  گذاشنه بود  و خیلی ماه  شده  بود....      خب  سرت رو  درد اوردم  دخترجون.....   من دیگه همین  ایستگاه   پیاده  میشم....   نکنه  تو هم همینجا  لش میاری    پایین ؟  خب به هر حال الهی  پات بشکنه و از جوانیت خیر نبینی....  الهی جوون مرگ  بشی ...  الهی بیفتی زیر مترو   چهل تیکه  بشی....       سپس با کمری خمیده  و دو لا   دو لا  سمت درب خروجی رفت....   من هم  از  درب  دور تر  پیاده شدم  و تمام توان  سرعتم را  زیاد کردم  حین بالا رفتن از پله های  خروجی  سالن مترو  به پشتم نگاهی کردم و او را دیدم که از سمت آسانسور دار  بالا می آمد  و سرش پایین  بود  ..... سمت  خیابان  جمهوری  رفتم  و    در  کوچه ای که شیب تندی دارد و به  دفتر مجله ختم میشود   شتافتم  انتهای کوچه و قبل از خمیدگی و انحنایش  به پشت سر نگاهی کردم   و او را  دیدم  که با زحمت  از  سراشیبی تند  بالا می اید....  یعنی تعقیبم میکند؟ ...   خدای  من  کاش خواب  بودم  و خواب  میدیدم...  چند  صلوات میدهم   و  چند نفس  عمیق  میکشم....    غیر ممکن  است  که  دوربین مخفی بوده باشد   چون وگرنه  میبایست  تمام  میشد....    نفسم  میگیرد و داخل مغازه ای رفتم  و یک بطری کوچک اب  برداشتم  و متصدی  هایپر  پشتش به من بود  و ظاهرا حواسش به اخبار است ....     روی بطری اب نوشته قیمت ۳۰۰۰۰ ریال....     از کیفم پنج هزار تومنی را در اورده و پیش از دادنش به متصدی  متوجه ی قدم های  خسته  و  بی رمق  مادام پیری  میشوم  و بی انکه  من  را  دیده  باشد  از سراشیبی کوچه  بالا میرود  و همچنان  زیر لب  فحش میدهد ...   کمی مکث میکنم بلکه فاصله اش بیشتر شود از من و با کمی مکث و تاخیر  پول را به متصدی میدهم و ناگهان با چرخش متصدی پشت دخل  و  تغییر  زاویه ی  صندلی چرخانش    شوکه میمانم   او  انسان  نیست  بلکه  عروسکی  بی نهایت  زشت  و با یک دگمه  جای  چشمش....     من بی اختیار  جیغ کشیده و اضافه پولم را نگرفته  از هایپر مارکت خارج میشوم.... با کلی اضطراب و  استرس   داخل  دفتر  سردبیر  میشوم  ... لحظاتی را  در  دلهره  و آشوب  میگذرانم   مقاله را  روبروی چهره اش گرفته با   تعجب  و  حالتی  ناباورانه  مقاله ام  را  ورق میزند  و  نگاهش را از مقاله  به سمت من  میچرخاند   و مجدد  پشتو روی  مقاله  را  ورانداز  میکند  ...   زیر  پایش را نگاه  میکند   انگار  چیزی  گم  کرده  باشد ‌....     سپس  به فکر فرو میرود   و  میگوید ؛    اهان  تازه متوجه  شدم.   پس  شما  قید  نوشتن  مقاله و چاپ رایگانش در  ماهنامه  رو  زدید  و  اقدام  به خلق  اثر  در  زمینه ی  طراحی  و  نقاشی  کردید ....    من  تصور کردم  مجدد  مقاله ی پیشین  رو ویرایش  کرده  و  اوردید  .   الان  متوجه  شدم   ....   خب  انشالله  موفق  باشید  . براتون  ارزوی موفقیت  میکنم  ...    من  با  دستپاچگی  میگم؛   نه   اقای  رضایی ...‌  بخدا  تمام  وقت   روی  ویرایش  مقاله  کار  کردم   تا  تبدیل به  چیزی بشه که  مشاهده  میکنید ....   نقاشی چیه؟  همون  مقاله ی  نقش روشنفکران و اهالی قلم  در  اصلاح  جامعه  چیست  رو  الان  اوردم  خدمتتون.....   اقای رضایی  نگاهی از بالای عینک  انداخت  و  نگاهی به  مقاله  و  گفت ؛  والا اینی که  من  میبینم  یک  کار  هنری  جدید محسوب میشه  ولی در حوزه ی تخصصی ماهنامه الکترونیکی ادبیات داستانی  چوک  نیست  .   ظاهرا سوتفاهم  شده   شما میبایست  در  حیطه ی طراحی و  هنر های  نوین و  ابداعی  برای  معرفی  سبک هنری خودتون  گام بردارید  ‌. شما رو تحسین میکنم  و  به خلاقیتتون  نمره ی مثبت میدم  چون طوری نقاشی کردید که انگار کلمات از جای خودشون لغزیده باشند و زیر کاغذ روی هم  انباشته  شده و  کوپه ای از حروف و واژگان رو  تداعی میکنند.   زیباست  ‌ ولی به حوزه ی ادبیات داستانی  مرتبط نمیشه....  نگاهی به کاغذها  میکنم    وای  خدای من.....   پس چرا  هیچ  واژه ای  سر جایش  نیست....        ادامه دارد .....  آنچه در ادامه خواهید خواند ؛       حروف الفبا  دست در دست  همدیگه دورم  زنجیروار  دایره زده بودند  و  لع لع کنان بالا پایین  میجهیدن  و  با هم  یکصدا  میخواندند ؛ ????  ای یارِ جانی جاوندانی     بیا که بر نمیگردد  دیگر  جوانی.....      ???????????? بیا تا دورِ تو  گردم....   ز  جفایت  شِکوِه نکردم....     ??▫️??? از اینجا تا به چوک   سه  تا  گُداره ....   اولیش  نقش و نگاره   دومیش  مخمل بپوشم      سومی دی.... دی...  دیدارِ یاره...  ?????   #ماهنامه_چوک    #چوک  #شین_براری    _ماهنامه_الکترونیکی_چوک   

    مریخ ....   سال  دو هزار پیش از میلاد مسیح....  جلسه ی سوم: فکر می‌کنید لازم است، باز همه چیز را بگویم:... من و آقایان آبی و زرد در خانه‌شان را زدیم، البته قبلش می‌دانستند که ما می‌رویم، قرمز از در بالا آمد، کوچه خلوت بود، من خودم دقت کردم، محال است کسی او را دیده باشد، قرار شد پشت درخت‌های انبوه حیاط منتظر باشد، تا اگر مشکلی پیش آمد عمل کند، درخت‌ها در عکس‌های شناسایی مشخص‌اند... ما را راحت قبول کردند، عادی عادی و حتا صمیمانه، البته مشکوک بودم، شما که نبودید، نمی‌توانم حالم را توضیح بدهم، آخر در همان اول صحبت، ننشسته، برای‌مان شربت پرتقال آوردند، آن هم توی لیوان‌های دسته نقره‌ای، که نمونه‌اش را در دکورشان چیده بودند... بله فقط خودش بود و زنش، همین دو نفر، نه هیچ‌کس دیگری، قرمز تمام دور و اطراف را گشت، هیچ‌کس نبود، من و دو همکار دیگر تمامی اتاق‌ها را گشتیم، کس دیگری نبود و گرنه دلیلی نداشت اسمش را نیاوریم... بله مطمئن شدیم که هیچ‌کس دیگری نیست، اگر بچه توی آن خانه بود، باز صدایی می‌آمد، منظورم صدای تلویزیون یا چیز دیگری ست، یعنی اگر بچه توی خانه بود، آن‌ها چیزی نمی‌گفتند؟ ... نه... هیچ صدایی نمی‌آمد، بله کاملا مطمئن‌ام کس دیگری داخل ساختمان نبود، نکند شما چیزی می‌دانید؟... هردوشان جلوی ما خودمانی بودند، نشستن، حرف زدن، خندیدن؛ همین چیزها شکم را بیشتر می‌کرد، همان‌طور که در عکس‌ها دیده‌اید، مرد ربدوشامبر قرمز، زنش هم بلوز و شلوار نخی پوشیده بودند، زن هیچ آرایشی نداشت، مشخص بود موهایش هم مدت‌ها رنگ نشده، از سیاهی ریشه‌ی موها عرض می‌کنم، هر از گاهی چیزی به ما تعارف می‌کرد، کارمان را راحت کرده بود، نمی‌گذاشت وقفه‌های کلامی طولانی پیش بیاید، ما تنها خواستیم برای‌مان چای بیاورد که البته جزء برنامه بود، مرد منتظر بود تا ما ابهام درسی‌مان را بگوییم، زن روی مبل کنار شوهرش، دست به زانو نشسته بود، مرد از روی مبل تکان نخورد، تا نشسته بودیم، پیپ‌اش را پر می‌کرد؛ با آرامش و شمرده شمرده جواب حرف‌های‌مان را می‌داد، همین حوصله و خونسردی‌اش آقایان دیگر را عصبی کرده بود، آن‌قدر که زرد شربتش را خورد، که البته در گزارش تخلفات ثبت شده و در ردیف اقدامات نظارتی تقدیم کرده‌ام، مرد مدام می‌پرسید، کجا دانشجویش بوده‌ایم، همان‌طور که برنامه‌ریزی شد، گفتم دانشجوی میهمان یکی از دانشکده‌ها بوده‌ام و بقیه از دوستان من هستند، زن که می‌دید ما شربت نمی‌خوریم، به آشپزخانه رفت تا شربت‌های گرم‌شده را عوض کند، یا شاید چای بیاورد، از این‌جا به بعد را باید بگویم؟ آخر به صورت کامل در گزارش هست... بسیار خوب؛ من و زرد دنبال زن به آشپزخانه رفتیم، زن اول می‌خندید، می‌خواست که ما به زحمت نیفتیم، بعد هول کرد، هجوم برد به طرف در، زرد معطل نکرد با همان سیمی که آماده شده بود، کار زن را تمام کرد، به سالن که برگشتیم، مرد با چشمان باز روی زمین افتاده بود، آبی از روی سینه‌اش بلند شد، ربدوشامبر را مرتب کردیم و پیپ را دستش دادیم، دور چشم‌های مرد سیاه شده بود، چیزهایی که لازم بود را در سرشان تزریق کردیم، خاکستر داغ پیپ، روی مبل را سوزانده بود، فکر کردم لازم نیست، به شما زنگ بزنیم، سریع مبل را با مبل هم‌شکلش عوض کردیم، فقط مشکل مبل جدید محکمی‌اش بود، آخر مبل قدیمی فرو رفته بود و گود انداخته بود، آبی و زرد آن‌قدر روی مبل پریدند تا گود شد، مرد را گذاشتیم روی مبل و زن را کنارش خواباندیم، من اجاق گاز را باز کردم، بررسی نهایی را انجام دادیم، همه‌ی آثار کاملا پاک شد، از کیوسک سر خیابان به پلیس زنگ زدیم، آن‌قدر سر کوچه ماندم تا پلیس آمد، تکمیل گزارش پلیس چند دقیقه‌ای طول کشید، نه نه اول آتش‌نشانی آمد، ببخشید فراموشم شده بود، همان شب مشخص شد که آب جوش سر رفته و اجاق گاز را خاموش کرده، گاز هم همه جا را گرفته، ما دنبال‌شان تا پزشکی قانونی رفتیم، قرمز زودتر از ما رسیده بود، سریع گزارش آتش‌نشانی را تایید و دستور دفن را صادر کرد، گزارش پزشکی قانونی و آتش‌نشانی ضمیمه است، نامه‌ی دفن توی پرونده به نام پزشک دیگری غیر از قرمز است که البته با صلاحدید شما بود... گزارش پلیس هم آماده است که به محض شماره خوردن، تقدیم‌تان می‌کنم... بقیه‌اش را که خودتان می‌دانید... از این‌جا به بعد را هم بگویم؟ خوب دستور دفن تحویل خانواده‌شان شد، ما دیگر کاری‌شان نداشتیم، دیروز صبح هم مراسم تدفین‌شان بود، این‌ها عکس‌های مراسم است، صحبت از چیزی نشد، خیلی‌ها می‌گفتند زن همیشه شلخته بوده و چای و شیر روی اجاق گاز سر می‌رفته... نه راجع به کس دیگری صحبت نشد... هیچ هیچ... تا حالا مگه کسی چیزی گفته؟... ما نفر سوم را از دهان شما می‌شنویم... نه عصبانی نیستم... خوب قبول دارم، هر خبری را باید پی‌گیری کرد، ولی به ما هم حق بدهید، بعد از آن اجرای خوب، توقع نداریم بازجویی شویم... اگر نفر سومی وجود داشت، عملیات متوقف می‌شد... می‌دانم فقط تکمیل پرونده است، اما ما اسمش را می‌گذاریم، بازجویی... بله فقط آن دو نفر بودند، به حیثیت حرفه‌ای‌ام قسم می‌خورم... جلسه‌ی پنجم: ...حتما آقای زرد این‌ها را گفته، سیم که به گردن زن محکم شد، شروع کرد به چنگ انداختن، من هرچه شکستنی بود جمع کردم، تمام چینی و بلورجات را بردم به یک کنار و بعد از تمام شدن کار، آشپزخانه را مرتب کردیم، خودتان تاکید کرده بودید که وقت تلف نشود، اگر چیزی می‌شکست جمع کردن و جایگزین کردنش کلی زمان می‌برد، من خودم را انداختم روی زن، تمام شانه‌اش توی بغلم بود... بله این مال وقتی ست که زن برای آوردن چای به آشپزخانه رفت، من و زرد هم دنبالش رفتیم، یادم نیست مرد چه کار کرد،... چی، قبلا گفته بودم که رفته بود شربت پرتقال بیاورد؟ خوب فرقی نمی‌کند، اول زن خجالت‌زده گفت، به زحمت ما راضی نیست، توی همان لحظه‌ها بود که زرد سیم را که از قبل حلقه کرده بود انداخت گردن زن و سیم را محکم کرد، نگران جای سیم نبودیم، تزریقات اثر سیم را لااقل در ظاهر درست می‌کرد ... زن چیزی نگفت، ما هیچ صدای دیگری را نشنیدیم، باز می‌گویم فقط همان دو نفر بودند، صدای مرد که نیامد، زن هم فقط دست و پا انداخت، حتا جیغ نکشید، من پیش خودم می‌گفتم اگر زن جیغ بکشد، قرمز می‌پرد داخل خانه و چتر ایمنی‌مان به هم می‌خورد، اما زن فقط با چشم‌های بیرون‌زده به زرد نگاه می‌کرد، هیچ صدایی از زن بلند نشد، آبی را هم که می‌شناسید، سریع و بدون صدا مرد را روی زمین انداخته بود، باورتان نمی‌شود، من حتا صدای افتادن مرد را نشنیدم، البته شاید چون زن تقلا می‌کرد چیزی نشنیدم. ...آهان، بله؛ بغل آشپزخانه یک محوطه‌ی کوچک روباز بود، دور تا دورش بشکه‌های خالی و پر گذاشته بودند، یک طرف کدو و از این‌جور چیزها روی هم تلنبار شده بود، چون لازم نبود، توی صورتِ‌جلسه نیامده،... بله من آن‌جا را بررسی کردم، چون می‌خواستم کسی آن‌جا نباشد... هیچ موردی نبود... چاه فاضلاب را هم نگاه کردم، ترسیدم کسی داخلش باشد... قبول دارم باید در گزارش می‌نوشتم... مختارید که به هسته‌ی نظارت گزارش کنید... بله قصور از ما بوده که این قضیه را به شما منتقل نکردیم، فکر می‌کنم برای یک عملیات به آن ابعاد، چنین بی‌مبالاتی آن هم غیرعمد، قابل چشم‌پوشی باشد، چاه فاضلاب محکم بود، شاید چون نمی‌خواستند بو بیرون بزند، در چاه را برداشتم و تویش را نگاه کردم... بله همه‌ی این کارها بعد از تمام شدن کار، انجام شد، سقف اتاق پشتی نرده‌کشی بود، هر کسی از روی پشت‌بام می‌توانست داخل آشپزخانه را ببیند، خودم بالای پشت‌بام را کنترل کردم، از روی پشت‌بام به جایی که ما زن را خاموش کردیم، دید نداشت، اما باز خطر نکردم... بله خودم رفتم و تمام پشت‌بام‌های خانه را بررسی کردم، خانه که می‌دانید، ویلایی بود و خانه‌ای به آن راه نداشت... حرف شما درست، اما منطقی نبود قرمز را از توی حیاط بکشانم داخل، بله درست است، وظیفه‌ی قرمز بود، ولی خوب دیگر، همه چیز سریع پیش آمد... نه از چه چیزی بترسیم؟ ما سه نفر همان کاری را می‌کردیم که باید می‌کردیم و هر عمل و حرف‌مان توی گزارش هست، من هیچ‌وقت قرمز را نیرو فرض نکردم، شاید کارمند خوبی باشد اما در ستاد و کارهای اداری، نه عملیات و اجرا... به من مربوط نیست قرمز چه گفته، او را شما به گروه ما تحمیل کردید و گرنه در برنامه‌های قبل، از این اداها خبری نبود، من هیچ وقت با کم‌سابقه‌ها کار نمی‌کردم و نمی‌کنم، بچه‌سال‌ها برای جلب توجه هر کاری می‌کنند، هر حرفی می‌زنند، ... بله من عصبانی هستم، متأسف‌ام؛ باید بگویم بیش‌تر از شما ناراحت‌ام... این که یک بچه گم شده به ما ربطی ندارد... از آب خنک‌تان متشکرم... بله در مراسم تدفین خیلی‌ها از یک بچه‌ی گمشده حرف می‌زدند، مگر در این باره در گزارش‌مان نیست؟... خوب اگر نبوده یادمان رفته، واقعاً این قدر مهم است؟... من مطمئن‌ام که هیچ کس دیگری، چه بچه و چه بزرگ وجود نداشت، در هیچ کجای تحقیقات به بچه بر نخوردیم... غیر از قرمز که می‌دانید از من خوش‌اش نمی‌آید، هیچ‌کس صدای آدم دیگری را نشنیده است، آبی و زرد هم فقط دو نفر را دیده‌اند. روال کار ما همین است، حتا با خودمان حرف نمی‌زدیم، هر کسی کارش را بلد بود، حتا در دفاتر رسمی بچه‌ای از آن‌ها ثبت نشده است، شما هم اصرارتان بی‌مورد است، ... به هر حال من الان میهمانی دعوت دارم و این‌جا را ترک می‌کنم... این چه برخوردی ست، مثل این‌که شما فراموش کرده‌اید من به میل خودم این‌جا آمده‌ام. جلسه‌ی ششم: ... بچه‌ای در کار نبود، اگر هم منظورتان حرف‌های آن زنی است که هر روز می‌رود سر قبر دو نفرشان گریه می‌کند، او خواهر زن است، ما تحقیق کرده‌ایم، روزی ده بیست تا قرص اعصاب می‌خورد، یک ماهی هم آسایشگاه روانی بستری بوده، بله او ادعا می‌کند، که بچه‌اش چند هفته خانه‌ی زن و شوهر میهمان بوده، بقیه هم از بچه‌ی گم‌شده‌ی زن می‌گویند، اما فقط اوست که می‌گوید، بچه‌اش توی آن خانه بوده، نامه‌ی بستری شدنش و نظر پزشک معالج‌اش این‌جاست، این هم پرونده‌ی کامل پزشکی‌اش... شاید بچه را طوری سر به نیست کرده و حالا به زور می‌خواهد توی این قضیه جایش بدهد، متاسفانه شما هم دنبال حرف یک دیوانه را گرفته‌اید... دوباره بگویم؟... ما چهار نفر بودیم، قرمز از در بالا آمد، من و آبی و زرد رفتیم داخل، دو نفر بودند، تلفنی گقته بودیم که دانشجویان سابق‌ایم، اوضاع کاملا عادی جلو رفت، سریع کار را تمام کردیم و بعد از این که مطمئن شدیم همه جا پاک است، بیرون آمدیم، بعد از این دو هفته شما دنبال چه هستید؟... بله ما در چاه را برداشتیم، چون از آن محوطه تمام آشپزخانه دیده می‌شد، خوب یک عمل احتیاطی بود، توی چاه چراغ انداختیم، هیچ‌کس آن داخل نبود، فقط بوی گند بالا می‌زد... بله آقای قرمز درست شنیده، گمانم دله بود یا یک گلدان، که برای اطمینان بیش‌تر توی چاه انداختیم، صدای افتادنش توی چاه، بلند صدا داد، کل این کارها بیش‌تر از یک دقیقه طول نکشید... فکر می‌کنم زرد وقتی داشت گلدان را می‌انداخت توی چاه، هول کرد، ترسید خودش هم توی چاه بیفتد، جیغ خفیف و کوتاهی کشید، شاید قرمز همین جیغ را شنیده و به شما گزارش کرده است... خودتان می‌دانید که بهترین جا برای پنهان شدن توی چاه است، یعنی نباید در چاه را برمی‌داشتیم؟... بله ما بچه‌ای ندیدیم... بچه‌ای در آشپزخانه نبود، این چیزی ست که شما می‌گویید، یعنی شما فکر می‌کنید اگر بچه‌ای توی آشپزخانه یا توی اتاق پشتی‌اش، یا هر جای دیگر بود ما با شما هماهنگ نمی‌کردیم؟... اگر به ما اطمینان ندارید بروید چاه را بگردید، نباید عمقش زیاد باشد... چی؟... واقعا ممنون‌ام... اصلا توقع نداشتم، دست شما درد نکند توی این فاصله شما داشته‌اید در مورد ما‌ها تحقیق می‌کرده‌اید، اگر قرار بود همه جا را بگردید، فایده‌ی این جلسه‌ها چیست... چیز مهمی را پیدا کرده‌اید، باید به‌تان تبریک گفت، همه توی لوله اسید می‌ریزند، تا لوله‌ها نگیرد... خوب مگر فقط ما‌ها به اسید قوی دسترسی داریم... هر ابزارفروش یا مکانیکی اسید قوی می‌فروشد، احتمالا چون پولدار بوده‌اند، اسید کاری ریخته‌اند، تا بهتر و زودتر تاثیر کند... خوب حتما همان روز اسید را مستقیم ریخته‌اند توی چاه که اثری توی لوله‌ها نیست، خیلی‌ها برای این‌که لوله‌های‌شان، بله لوله‌هایشان خراب نشود، فقط توی چاه اسید می‌ریزند، این طوری بوی بد داخل آشپزخانه نمی‌آمده، می‌دانید که زن‌ها به بوی بد در آشپزخانه حساسیت دارند... من نمی‌فهمم که چرا به این‌جا آمده‌ام، آخر من که مسئول همه‌ی چیزهایی که توی آن چاه بوده که نیستم، توی چاهی که توالت و حمام به‌اش راه دارند، گل و چمن که نیست، این‌که لباس دخترانه هم توی چاه بوده که به من مربوط نیست، می‌خواهید من جوابگوی همه‌ی توالت‌هایی که آن‌ها رفته بودند، باشم؟... من دیگر در این جلسه‌ی لعنتی نمی‌مانم، باید بروم و دیگر به سوال‌های مسخره‌ی شما جواب نمی‌دهم، لباس سر هم دخترانه... چه چیزهایی می‌شنویم... کارمان به کجا کشیده... جلسه‌ی هشتم: این بار را فقط به خاطر شما آمده‌ام... ما گروه چهارنفره‌ای بودیم... نه نه خواهشاً اصرار نکنید، جزییات را نمی‌گویم، همه چیز داخل صورت‌جلسه آمده، کاری را که به ما محول شده بود، به بهترین شکل انجامش دادیم، فقط نکته‌ی تاریک کار این‌جا بود که یکی از همکارها از این‌که به عنوان نگهبان بیرون به کار گرفته شده بود، دلخور بود و گرنه بقیه‌ی کار با موفقیت انجام شد، دو نفر بودند، زن و شوهر... در همه‌ی مراحل تحقیقات همین دو نفر شناسایی شده بودند... همه‌ی جزییات زندگی‌شان را می‌دانستیم، وزن، قد، بیماری، حتا ساعاتی که برای خرید بیرون می‌روند، می‌دانید که حتا جنس سیم‌هایی که استفاده کردیم، حساب‌شده بود، یعنی اگر بچه‌ای توی آن ساختمان بود ما نمی‌فهمیدیم... واقعاً این حرف شما برای گروه تحقیقات توهین‌آمیز است... بله ما همراه‌مان اسید نداشتیم و هیچ لباسی را توی چاه نینداختیم، در ضمن هیچ مدرکی هم کم نشده و در همه‌ی مدارک به همین دو نفر اشاره شده... شما همه را ناراحت کرده‌اید، این را رسماً تقاضا می‌کنم، باید از ما معذرت‌خواهی شود... قرمز باید علناً از ما سه نفر عذرخواهی کند، در ضمن این آخرین جلسه‌ای ست که اجازه می‌دهم صدایم را ضبط کنید...                                                    پایان       این یک داستان نبود  مسئولیت این متن با نگارنده اش ؛ اینجانب شهروز براری صیقلانی _ش ش ۵۰۰۰۱  _ص: شهرری  _  ت ت :  یلدای ۶۸ _  ن پ: مانی    میباشد.  #قتلهای_زنجیره_ای   #شاعرکرمانی #شین_براری   #عوامل_خودسر 

♡ مجموعه اشعار هاشور ۲۵ #سعید_فلاحی (زانا کوردستانی) (۶۳) - اعتراف:  شعرهايم ساده شده‌اند،،،   یعنی:  کودکانه اعتراف می‌کنم       "دوستت دارم"!   _________________ (۶۴) - لبخندت:  لبخندت را کم آورده ام،،،        --در این غربت! پستچی هر روز می‌گذرد از اینجا... كاش به نامه‎اي           برايم بفرستی   _________________ (۶۵) - درد: هی نپرس که       - دردت چیست؟ چشمانِ توست...   #سعید_فلاحی (زانا کوردستانی) #کتاب_چشم_های_تو  #هاشور

♡ مجموعه اشعار هاشور ۱۹ #لیلا_طیبی (رها) (۱) آن ‌قدر پُشتِ پایت اشک ریخته‌ام؛ که در من، باغ‌های افسردگی ریشه دوانده‌‌‌اند.                       *** مرا دریاب!  ■□●□■ (۲) چه مبارکی تو!!! ♥ کاش،،، --اتفاق بیافتی...  ■□●□■ (۳) دوستت دارم را از چشم‌هایم بخوان!                            ♡ زبانم،،،  سال‌هاست بند آمده!   #لیلا_طیبی (رها) #کتاب_چشم_های_تو