(بخشي از يك داستان)     پيش از آن كه مرد به در برسد، فاصله شان را با سه گام، سه دم و باز دم طي كرد. دم چهارم، رخ به رخش ايستاده بود. بازدمش، مرد را فرو ريخت انگار. مي دانست. فروريختنش را مي دانست. آب روي آتش.  دست عاصي مرد را نشاند ميان جناغ سينه اش. دست مرد بي اختيار سست مي شد اماغريد كه سينه اش را مچاله كند.  پس نرفت و پنجه هاي مرد يك گام به حس ضربان خفيف قلبش نزديك تر شد. نوك انگشتان مرد مي لرزيد. مي لرزيد و سست تر و سست تر مي شد.  رخ به رخش، دمي بلند گرفت و امتداد بازدمش را ختم كرد كه؛ " حالا من حرف مي زنم و تو خواهي ديد باران چطور شروع مي شود. " مرد روي زانوانش فرو ريخت. سر بر پاي زن گذاشت و مرد.

  كاش مچاله شود فاصله ها تا تو… كاش فاصله ات يك خيابان يك در يك پيرهن پوست تنت… پوست تنت؛ تابستاني مدام است… گفته بودمت؟ كاش مچاله شود زمان…

بوس ، آغوش تا پيروزي  شعار مردم بود در ميدان ها يک روز خوب امده بود انگار از ازادي پر بود زندان ها بيرق ميخنديد  اسلحه ها گريان  اهسته جان ميگرفت دوباره ادميزاد،  حيوان  خون فقط در رگ ها بود  نه، ناخواسته روي لب مهمان  گلوله های سرخ سربی در دست زن ها بود كه ميكشتند مردها را  به ضرب لب هاي عريان  بوسه آزاد بود  حق و حقوق يكسان  زن زن را ميبوسيد  مَرد را اگر ميبود امكان بوس آغوش تا پيروزي  روياي ما و انسان هاست  رويايي كه نزديك است  رويايي كه شروع همه پايان هاست   و من در آن کوچه تنگ آشتی کنان  دیدم که لب به قهر بسته بودند دیوارها و من امروز چه خوشنودم که امروز هوا آفتابیست که صدای پر پروانه و زیبای زاغ  امروز چقدر خالیست.  

هر انسانی در زندگی خود سبک و سیاق مربوط به خودش را پیش میگیرد. در واقع این خصلت ها و رفتار های خاص ما است که ما را به اطرافیانمان معرفی میکند. همین امر هم باعث میشود ما دوستان خودمان را انتخاب کنیم، یعنی نوع رفتار های ما دوستان ما را مشخص میکند. این سبک زندگی ماست. سبک در داستان رابطه نزدیکی با نحوه زیست ما دارد. همانطور که نوع زندگی ما دوستان و اطرافیان ما را تشکیل میدهد، نوع نگارش داستان ما نیز، خواننده های ما را تشکیل مید هد. اینکه ما در چه ژانری مینویسیم اینکه درون مایه داستان ما عموما چه موضوعی را در برمیگیرد اینکه لحن داستان ما چگونه است، و مابقی عناصر را چگونه در داستان پیاده کنیم، همه و همه در نهایت سبک نوشته ما را مشخص میکند. بر همین اساس، امروزه مهمترین عامل در توفیق یک اثر، سبک نوشته آن اثر میباشد. با وجود طیف وسیع مخاطب های دشعر و داستان، طبعا سلیقه های مختلفی هم وجود دارد. گاه نویسنده آگاهانه دست به نوشتن در سبکی خاص میزند و مخاطب این سبک را هم میشناسد. گاه نویسنده ناآگاهانه در حین نوشتن به سبک مورد نظر خود دست پیدا میکند. و با انتشار داستان مخاطب های خاص خودش را پیدا میکند. سبک نتیجه تلفیق تمامی عناصر داستانی میباشد که گاه نویسنده هوشیارانه دست به این تلفیق میزند و گاه بداهه اینکار را بر اساس خوانده هایی است که کرده. دراین مورد عموما خلاقیت بسیار کمرنگ دیده میشود.