داستان های ماشین تحریر

همانطور که از نام کتاب بر مى‌آید، علاقه‌ى شخصى هنکس به ماشین تحریر سبب شده تا این شئ نوستالژیک، نقشى گاه کم و گاه بیش در اکثر داستان‌ها داشته باشد. روایت‌هاى کتاب بى‌شباهت به کلکسیون ماشین تحریرِ هنکس نیست؛ مجموعه‌اى در انواع مدل‌ها، رنگ‌ها، متعلق به سال‌هاى دور یا نزدیک. آنگونه که در ترکیب‌بندى داستان‌ها نیز مى‌توان به ظرافت، رد جوهرِ ماشین تحریر را جست و جو کرد.

دو مولفه که به وضوح در داستان‌ها خودنمایى مى کنند؛ یکى زمان و دیگرى مکان است. هنکس با نقب زدن به گذشته، به سال‌هاى امنِ دهه‌هاى میانى، فضایى گرم و صمیمى را مى‌جوید. فضایى که شاید براى خواننده‌ى ایرانى از طریقِ حافظه‌ى تصویرى به جا مانده از فیلم‌هاى دهه‌هاى پیشینِ امریکا قابل لمس باشد. خانه‌هایى با کاغذ دیوارى‌هاى گرم و شلوغ، خیابان‌هاى عریض و خلوت، خانه‌اى مملو از عطر خوش آسایش. اینها در همه‌ى جوامع دستاویزهایى براى یادآورى حس تعلق و آسودگى هستند.

اما فاکتور دوم، مکان، شاید براى خواننده‌ى فارسى زبان تا حدى غریب باشد. از آن رو که هنکس با به کارگیرى مکان‌ها سعى کرده حسى را در مخاطب بیدار کند، و این امر تنها با همخوانى فرهنگى امکان پذیر است. همانطور که حس نوستالژیک نهفته در مکان‌هایى نظیر میدان آزادى، فرحزاد و یا شمس العماره براى خواننده‌ى انگلیسى زبان قابل لمس نیست.

با تمام اینها، فقدان این حس نتوانسته به همگامىِ خواننده و نویسنده لطمه بزند. با پایان یافتن هر داستان حسرتى به دلِ خواننده مى‌ماند؛ حسرتِ ماندن در کنار کاراکترها، لمس دنیایى که نویسنده ما را با آن آشنا کرده و انتظارِ اینکه اثر بعدىِ نویسنده یک رمان باشد، شبیه به تجربه‌ى بلندى از دنیاىِ ملموس.

.