لیلا جلینی

وقتی دوست‌داشتن‌ت ته کشید وقتی آدم بودن‌ت به عاشق‌بودن‌ت نه گفت، وقتی حتی نامه‌های تهدیدت‌آمیزت تمام شد و خبر مرگت هیچ خبری از تو نشد که نشد، من دلتنگ‌تر شدم. روان‌پزشکم گفت:« سندروم استهکلم است! قربانی به قاتلش، و گروگان به گروگانگیرش عاشق‌ می‌شود، حتی عاشق‌تر !» روان‌پزشکم به‌روز است اما عاشق که نیست، من دچارم به « سندروم تهران» هر میدانی که با تو نچرخیده‌ام‌‌ گیج‌ترم می‌کند، هر خیابانی که با تو گز نکرده‌ام دق‌مرگ‌ترم هر کافه‌ای که با تو قهوه نخورده‌ام خاطر‌خواه‌ترم و هر سینمایی که در تاریکی‌اش نبوسیدمت خمارترم... چند میدان؟ چند خیابان؟ چند کافه؟ چند سینما؟ چند تهران «تو» را انتظار بکشم تا سندروم استهکلم‌م درمان بشود؟ چند تهران ...؟ . #لیلا_جلینی #تهران #عاشق#سندروم_استهکلم#قهوه#کافه #سینما#بوسیدن      

شب‌های اردیبهشت طلسم‌مان کرده بود حتمی، یا شاید کلاغی که بی‌خبر روی سپیدار باغ همسایه لانه کرده و هی انگار پنجره‌ی‌ ما را می‌پایید. من سوت پایان کارن همایونفر گوش می‌کردم ،تو گلستان سعدی، باب چهارم، فوائد خاموشی می‌خواندی. من با واژه‌های روی کاغذ کلنجار می‌رفتم ، تو با موهای من پشت گوشهایم، من به خال کوچک بالای گونه‌ات، زیر قاب عینکت فکر میکردم،تو به ماه گرفتگی روی سینه‌ی من مشکوک بودی. من بلد نبودم دعا بخوانم ، تو بلد نبودی برقصی. من بلد بودم خنده‌هایت را دوست بدارم ، تو بلد بودی گریه‌هایم را... من تنها روی تخت دونفره تا صبح خیال می‌بافتم، تو روی صندلی خشک عبوس، پشت میز کارت «من فکر میکنم ،پس هستم» اثبات می‌کردی. تو فردا چهل ساله می‌شوی، دست در دست دختر همسایه تا سپیدار باران‌زده می‌روی، من اما کلاغی می‌شوم که پنجره‌ات را می‌پائید و فقط دعای باران بلد بود.    #لیلا_جلینی #اردیبهشت #عاشقانه #شبانه #ماه_گرفتگی #پنجره   پ.ن : قسمتی از این متن داستانی در رمان دوم هم آمده ،رمانی که در انتظار پایان کروناست !

«پس از جدایی هیچ دل خوشی از زن‌ها نداشت و نمی خواست به زن صاحبخانه هم روی خوش نشان بدهد اما بوی دیوانه کننده ی دارچین و پای تازه که از لای در موذیانه راه بازکرده و پیچیده بود توی بینی پرمویش ، دستش شل شده و در جیررررری تا ته باز شده بود و چشمش که به چشمهای سیاه و سرمه کشیده ی زن افتاده بود، لبخندی ناخواسته روی لبهای نازکش نشسته بود.  طبقه‌ی اول جلوی در آپارتمان پاهایش سست شد، مکثی کرد و ته سیگار را بین شست و انگشت اشاره مثل پیچ رادیوی سوخته‌ی قدیمی‌اش پیچاند و تک سرفه‌ای کرد. انگار بدش نمی‌آمد گلبو ناگهان در آپارتمانش را باز کند، هدایت را همانجا طبقه‌ی پایین غافلگیر کند ، به بهانه ای بکشدش داخل و اتفاقا همان لباس حریرِ تمام‌سفیدِ یقه‌بازْ تنش باشد که خاکستر سیگار روی سینه‌اش را سوزانده بود و هدایت شک داشت شاید ردّ سیگار بهمن خودش بوده باشد چون سابقه‌دار بود و همین کفر مونا را در میاورد ... هیچی از سیگارت در امان نیست، نه فرش، نه مبل، نه پرده و ملافه، هیچی . هرجا نگاه میندازی ردّ سیگار کوفتی توئه. یقه‌ی پیرهن منو کِی سوزوندی آخه» توضیحات: این که خواندید قسمتی از داستان 00:00  بود در مجموعه داستان (زنی که اتفاقا منم )/ مجموعه داستانی با 10 داستان که در تمام آنها زن‌ها نقش حیاتی دارند. زن به عنوان همسر، مادر، معشوقه، زنی عاشق ، دانشمند، کارگر و .../ این کتاب بتازگی از سوی نشر صاد منتشر شده است ، نسخه‌ی الکترونیکی آن در طاقچه موجود است . و نسخه ی کاغذی هم از طریق سایت نشر صاد قابل خریداری است. اگر دوستان این مجموعه داستان رو خوندند خوشحال میشم بهم بازخورد بدهند.   #لیلا_جلینی#زنی_که_اتفاقا_منم

تا کجای این سفر فراری‌ام؟ تا کجای این عشق، شاعر...؟ تمام واژه‌ها با « تو » غریبه‌اند تمام جاده‌ها از «من» گریزان... بی « تو »کدام راه کدام عشق کدام شعر...؟ خداحافظ نیمه‌های شب نیمه‌های ماه نیمه‌های تمامِ من!   » تو » بی‌قرار‌ترین واژه‌ی من بودی توهّمِ کاغذ‌هایم نیم‌سوخته‌ی سیگار‌هایم بندِ نیم‌بندِ شعر‌هایم ببند دفترم را!...  »  تو « جایی میان این سطرها بی خداحافظی به جاده زده و از شعرم سر رفته  است...       #لیلا_جلینی #عشق_نویس #عشق#سفر#شعر#تو

بنویس؛ سلام همنشین ماه قاب پنجره‌ام، بهانه‌ی دیر و دور شعرهایم از احوال من اگر خواسته باشی ملالی نیست جز واژه‌های سرگردانِ بلاتکلیف که بی تو آبستن هیچ شعری نمی‌شوند. و هر چه حروف نامت را برایشان هجی می‌کنم، باز می‌مانند که میم داشت یا الف! هی هرچه نشانی تو را ،تهران ،نبش کوچه‌‌ی چهار چنار خزان‌زده می‌دهم باز سراغ از غربِ جغرافیا می‌گیرند، و جنوب جاده‌ها،  و عقربه‌ی قطب‌نما باز سمت آسمانی می‌ایستد که ابرهایش شبیه مردی‌ست که وقتی او را به نام کوچک صدا می‌زنم، آسمانش به من چشمک می‌زند؛ انگار گفته باشم...همان که خودت میدانی! بنویس؛ دلتنگی تویی،دق‌مرگی قاب عکست! ... نه این را ننویس. بنویس؛ به قول نمی‌دانم کدام شاعرْ نامه‌ام باید کوتاه باشد بی هیچ حرفی از دلتنگی؛ اما این بغضِ باران‌زده‌ی نابلد چه می‌فهمد ؟! چه می‌داند واژه‌های دلتنگی را به نخ نمی‌کشند و حروف عشق را به خط نمی‌کنند که هر خط از بی‌نهایت نقطه تشکیل شده است. طفلک هندسه نخوانده چه بلد است... بنویس؛ چه کسی باورش می‌شود یک خطِ ناقابل از بی‌‌نهایت نقطه،من از بی‌نهایت تو، تو از بی‌نهایت بی‌خبری ،بی‌خبری از بی‌نهایت دلتنگی و دلتنگی از بی‌نهایت...نمی‌دانم، اما این دلتنگی لاکردار حتماً باید از بی‌نهایت چیزی تشکیل شده باشد که آدم را تا مرز مرگ و جنون می‌برد. بنویس؛ ... ( زن اینجای نامه سکوت می‌کند و خیره می‌ماند نمی‌دانم به ناکجا، یک دسته موی لخت قهوه‌ایِ ناآرام همیشه سرکش، آوار می‌شوند روی چشمهاش‌. دست می‌برد سمت موها و طوری برشان می‌گرداند زیر روسری که باز بیقرار‌تر از قبل آوار می‌شوند بیرون. زن لبخند می‌زند و با موهایش چیزی میگوید که نمی‌شنوم، هیچ باورم نمی‌شود بی سواد باشد و من میرزا بنویسش ! نه به انگشت‌های جوهری کشیده‌ی فیلسوفانه‌اش،نه نگاه نافذ خسته‌اش، نه ردّ متقارن عینک روی بینی، نه این معاشقه با موها...نه! بیسواد نیست. شاعر است) کجا بودیم؟ ها! بنویس اولین نامه‌ام شاید آخرین نامه‌ام باشد، اما این زن که من می‌بینم از دوست‌داشتن چنار و کوچه و چشمک آسمان کوتاه نمی‌آید. آخرش هم؛ امضا : ای نامه که میروی به سویش... هیچی!       #لیلا_جلینی #عشق_نویس#نامه#نامه_عاشقانه#زن #دلتنگی#شعر#باران  

سیگاری نیستم اما جیب‌هایم مدام به فندک فکر می‌کنند ، جنوبی نیستم اما موهایم مدام موج برمی‌دارد و گوش‌هایم پر می‌شود از صدای دریا ، عاشق هم نیستم اما مدام به تو فکر می‌کنم به تو به سیگار به دریا ... شاعر نبودم یا سیگار‌‌فروش می‌شدم یا جاشو یا معشوقه‌ی تو ...     #عشق_نویس#شاعر#عاشق

زنگ آخر که خبرش پیچید بین بچه‌ها آقا واعظی مردی است چهارشانه، خوش قد و بالا ، با ریش‌سبیل جوگندمی جورج کلونی‌طور، هول و ولا افتاد به دل ممد که: پس لیلا بی لیلا؟! وقتی هم آقا واعظی، مدیر جدید، سر صف خودی نشان داد و دهن باز کرد به معرفی خودش قوز بالای قوز شد برای ممد، صدای مدیر جوان عین صدای فردین بود، به قول گفتنی آقا فردین. ممد نه بخاطر قد دیلاقش، که بخاطر دید زدن کفش و دمپایی‌های لیلا مثل همیشه ته صف جا خوش کرده بود، و بجای اینکه حواسش به حرفهای آقا واعظی باشد به پرده‌ی کلفت پنجره‌ی اتاق لیلا بود که تکان خورده بود، از کجا معلوم که لیلا پشت پرده دل نداده باشد به صدای فردین، یا یواشکی گوشه‌ی پرده کنار نزده باشد به هوای دیدن جورج کلونی. پس تکلیف آنهمه چای و پولکی که هر عصر برای ممد برده بود چی؟ نفر جلویی که سقلمه‌اش زد به خودش آمد و دید کاغذی مچاله‌ چپانده توی دستش و کاغذ دوم دارد از اول صف دست به دست می‌آید. اولی دستخط مراد بود : اینقده برگ چنار جارو زدی ریختت شده عینهو چنار ، چنار یا جورج کلونی مساله اینست ! دومی هم نوار کاست سونی بود، بی نام و نشان. خوب نگفتی آقا محمد! این نوار چیه که سر صف بجای حرفهای من تمام هوش و حواست پیش این بود؟ خودم بذارم تو ضبط یا خودت میگی؟ آقا واعظی در دفتر را نیمه بسته کرد و سینه به سینه و چشم توی چشم ممد این را گفت ،و ممد ته دلش قرص شد که یک سر و گردن از آقا واعظی بلندتر است، و حتما انتخاب لیلا مرد قدبلند است، هر چه نباشد همه‌ی دخترها مرد قدبلند دوست دارند، خودش گفته بود. یک دبیرستانِ پسرانه بود و یک فراشِ جدید و دخترش لیلا ،و آمارش هم کف دست همه ؛ بازیگر موردعلاقه‌اش جورج کلونی ( یکبار موقع مدرسه رفتن عکسش از لای کتاب لیلا افتاده بود زمین و یکی دیده و همه‌جا را پر کرده بود )، عاشق صدای آقا فردین( اینهم خودش به خواهر یکی از بچه‌ها ، که همکلاس لیلا بود ، بروز داده بود )، متولد ماه آذر و عاشق درخت چنار ، طرفدار تیرِ تیم استقلال ، با موهای لخت خرمایی بلند و... خلاصه هرچه جیک و پوک لیلا را ،خواهر همان همکلاسی‌شان، کف دست برادرش میگذاشت و سه سوت نکشیده اطلاعات در دبیرستان پخش میشد. شنیدم هر روز می‌مونی به حیاط جارو کردن و کمک‌حال آقا بهرامی. دمت هم گرم. اما از امروز دیگه نیازی نیست. نیروی کمکی گرفتم. مگر میشد ؟ یک دبیرستان بود و یک ممد که همه می‌دانستند به عشق لیلا هر روزِ خدا بعد تعطیلی مدرسه می‌ماند به جاروکردن برگهای چنار،که حیاط درندشت مدرسه هم قدرتی خدا دورتادورش پر از چنار بود و تمام پاییز برگ‌ریز. ممد تمام مهر و آبان تا خود همین نیمه‌‌ی آذر حیاط را جارو زده بود ، و هربار چند برگِ قشنگ‌تر از بقیه را لبه‌ی پنجره‌ی اتاق لیلا و گوشه کنار خانه‌ی فراش انداخته بود ،اما لیلا ی نامرد حتی یکبار هم پیش خواهر همکلاسیشان حرفی از ممد و جاروکشی و برگهای چنار نزده بود، یا حتی از چای‌ و پولکی که آخر جاروکشی توی سینی نقره‌ای برایش می‌برد. حواست کجاست؟ ممد یقه‌ی صاف پیراهنِ آبیِ‌ رنگ و روفته‌اش را صاف‌تر کرد، همانکه به عشق لیلا و تیم استقلالش خریده بود و هر روز هم همان را می‌پوشید، حواسش اما پیش پیراهن آبی لاجوردی و کت و شلوار سورمه‌ای آقا واعظی بود که بدمصب خوش به تنش نشسته بود. چی شد شازده؟ ممد دهانش نمی‌جنبید حرفی بزند. نه می‌دانست بچه‌ها چی برایش ضبط کرده‌اند، نه خوش داشت با رقیبش همکلام شود. چو افتاده بود آقا واعظی فامیل آقا بهرام است، و سر و سرّی هم با لیلا دارد ،اگر فامیل بودند و باقی ماجرا که وا اسفا! آقا واعظی ! آقا واعظی هنوز نوار را توی ضبط جاساز نکرده، سربرگرداند سمت ممد. می‌شنوم! شما فامیل آقا بهرامید؟ آقا واعظی لبخندی زد که وسط ریش سبیلِ جورج کلونی‌طورش بدجور حرص ممد را درآورد، موهای جوگندمی پرپشتش بیشتر. بله! که چی؟ هیچی آقا! آقا واعظی نگاهی به ممد انداخت ، بیشتر به سبیل تازه سبزکرده‌ و موهای کم‌پشتش که معلوم بود چندسال دیگر کچل خواهند شد، و تَق دکمه‌ی پِلِی ضبط را زد. صدای سکوت نوار سنگین‌تر از سکوت اتاق و نگاه آقا واعظی بود که چشم از چشم‌های ممد و عینک قاب‌گردش برنمیداشت. ممد از وقتی شنیده بود لیلا عاشق مردهای عینکی‌ست ،عینک شیشه‌معمولی گرد میزد، آنهم فقط توی مدرسه . لالالا لالالا لا لا لا لا صدای آهنگ که بلند شد آقا واعظی چشم تنگ کرد و ممد چشم گشاد. لیلا لیلا لیلا ، لیلا رو بردن/ سیه چشمون بلند بالا رو بردن آقا واعظی و ممد انگار که خشکشان زده باشد یا دل داده باشند به صدای کوروش یغمایی، چشم از هم برنمی‌داشتند. ز دست دیده و دل هر دو فریاد این چیه ورداشتی آوردی مدرسه ؟ ها ؟ فکر کردی اینجا کجاس؟ ممد خودش هم نمیدانست کار کی بوده این آهنگ را برایش ضبط کرده که اگر گیرش می آورد_ مگه با تو نیستم ؟ بسازُم خنجری نیشش ز فولاد کوروش یغمایی میخواند و ممد داشت توی ذهنش هم دنبال جواب میگشت و هم نامردی که این آهنگ را ضبط کرده ،که یکهو لیلا چادر به سر، سراسیمه دوید توی دفتر مدیر  ...لیلا رو بردن محمود...! لیلا انگار که تازه ممد را گوشه‌ی اتاق دیده باشد، یکهو عین برق‌گرفته‌ها حرفش برید. یقه‌ی پیراهن ممد هم یکهو وارفت مثل دستهای مشت‌کرده‌اش. ببخشید آقای واعظی! بلندگو روشنه، آهنگ داره تو مدرسه پخش میشه. آقا واعظی سراسیمه تَقّی روی دکمه‌ی استوپ کوبید و «زنُم بر دیده تا دل گردد آزادِ» یغمایی قیژژژی خاموش شد.  شما بفرمایید. ممنون که گفتید لیلا چادر سیاه را روی روسریِ گلدار آبی‌اش جلو کشید، دماغ قرمزشده‌اش را فیشی بالا کشید و سر تکان داد ، نگاهش آرام از روی ممد رد شد  و رفت.   #لیلا_جلینی#عشق_نویس#داستان#ممد#لیلا#چنار

مگر نگفتی: «  نشانی هرچه خانه‌موزه و کافه‌ی دنج و خیابان خزان‌زده در تهران با تو ؛ هرچه دل‌بردن و بوسه‌ی دزدکی و دست‌های حریص و پاهای همراه با من ؟ » مگر نگفتم : «  منتظر هیچ تویی نیستم که سرم به شعر و واژه‌هایم گرم است و دلم به پنجره‌ای که هر پاییز متولد می‌شود.» و مگر اصرار نکردی : « سرمستی زنانگی و واژه‌های افسار گسیخته با تو بیقراری بلوغ چهل سالگی و سیگارهای ناشیانه با من ! » نه ! تو فقط مرد خواستن‌ها بودی اما نه توانستن‌ها ! حالا بگو بی تو تکلیف تاول‌های تنهایی تهران چیست و طبیب این تن تب‌کرده‌ی‌ طاعون‌زده کجاست؟ ساده بگویمت چندبار عاشق بشوم تا اینهمه شوقِ روی دستم مانده را بشورد و ببرد ؟ چند پائیز در پنجره‌ام سِقط بشوم تا فراموشم شود نشانی هرچه خانه‌موزه و کافه‌ی دنج و خیابان‌های خزان‌زده‌ی تهران را ...   #لیلا_جلینی #عشق_نویس#تهران#عاشقانه