عشق

عین  شین   قاف  علاقه شدید قلبی     چه واژه ی  عجیبی  چه تعبیری غریبی .  پسرک شاد و سرخوش بود ولی به یکباره  غباری از اندوه و غم  بر چهره اش نشست   حرفهای عجیبی میزد   از یک حادثه ی فوق العاده عجیب   سخن می‌گفت  که کسی  حرفش  را  درک نمی‌کرد.   می‌دانستم  او  قصد دارد  مطلبی را  بگوید ولی ظاهرا اشتباه   گرفته و  اصل ماجرا را فراموش کرده و پیوسته از  تعبیر  غریب یک آرزوی محال  نقل می‌کند.    او از آیینه دیواری  چیزی میگفت    از  خیابان سفید پوش  از  کیوسک زرد تلفن همگانی و  دخترکی که گوشی را گذاشت تا به آنسوی خیابان برود و لحظه ای با او چشم در چشم شده بود .  او حین تعریف کردن به این قسمت که می‌رسید  بغضش  می‌گرفت    سعی می‌کرد   کمی  با مکث و تحمل  آن را قورت دهد و باقی حرفش را  بزند   ولی افسوس   .  انگار  چیزی گلویش  را  میفشارد  و   راه بر سخن گفتن  بسته  بود .  او تا لب می گشود تا باقی ماجرا را بگوید   بغضش  می‌گرفت.    جلوی دهانش را می‌گرفت  و آنسو  را بی دلیل نگاه می‌کرد  تا به نحوی   بغضش  را  نشکند و  پنهان  کند ‌     او  کوه غرور  بود ‌    خوی میشناسمش ‌  ‌ . او  خودش یک صف   عاشق و دلداده  داشت    و  پسری  مغرور  خود شیفته و   کمی سنگ دل  بود ‌    خودم با تعدادی از دختران  حرف زدم که با اشک و گریه  از  بی مهری این پسر گلایه داشتند و برخی  تا مرز خودکشی رسیده بودند    حال چه شده به یکباره .....     او  را  صدا میکنم .  او پشتش به من است و با پشت دستش  جلوی  دهانش  را  نگاه داشته  شایدم دارد دستش را  دندان می‌گیرد تا از دردش   بغضش  را  فرو نشاند  .  عادت دارد ‌ هنگام درد   برای فراموش کردنش    خودش  خودخواسته  دستش  را  دندان می‌گیرد تا از فرط این درد جدید   درد  اصلی را  کمرنگ   کند ‌    او ولی اکنون سالم و سرپا ایستاده بود   نه  زخمی  بود  ونه  خون ،  پس  یعنی  کجایش  درد  گرفته  که  اینچنین   روی  از  من  گرفته  و  سمت پنجره  بی حرکت ایستاده.      او جوان است .   سر آمد  دوستانش  است و با محبت و  خاص .  از او انتظار چنین ادا  و اصول هایی  را  نداشتم .    یعنی  چه شده  .....   . او  باز می‌گردد و عذر خواهی می‌کند   هنوز صدایش  گرفته  او   نگاهش  را از من  ربوده .   و  از چشم در چشم  شدن  طفره می‌رود.    یعنی چه رازی را در چشمانش پنهان نموده .   او ادامه می‌دهد و باز بعد اولین جمله و هنگام نقل باقی ماجرا   بغض  به او  می‌پیچد و   او  حرفش را  ناتمام میگذارد و از من  روی  بر می‌گرداند ‌   دیگر کلافه شدم     اگر میخواهی  بگویی  لگو  . وگرنه   بروم  که  کار  دارم .     او  میلرزد   به گمانم گریه می‌کند.    جلل خالق   نمردیم و اشک  او را   دیدیم .      چه عجیب .   خب   بعدش..‌‌‌ . او   همراه با بغض و چشمانی اشکین تنها گفت :         اون .... اون ...  اون  خودش  بود .    خودش بود  ؟  کی خودش بود؟   خب همه خودمونیم .  مگه غیر اینه .  کی  رو میگی ؟   اون دختر که دیدی   رو میگی که خودش بود ؟  یعنی چی که خودش بود ؟    کی بود مگه ؟..‌    او  عصبی میشود   از کوره در می‌رود بغضش  می‌شکند و  وقتی اینچنین می‌شود به زیباترین حالت  وجودی  خودش  در می‌آید  .    لحظه ای پر احساس  و ناب ‌  جوانی بلند بالا و خوش چهره  با موی  بلند و چشمانی عسلی   که  نهایت امر  ۱۸ سال دارد .   من جای آنکه به او دلداری دهم   حسابی سر ذوق آمده ام .  و لبخند  رضایت بر لب دارم  . سراپا گوشم  .  میگفتی خب   بعدش .‌‌‌  _   اون خودش بود .  همونی که  بیست دقیقه پیش  توی آیینه  دیواری  حین حرف زدن با خودم و خدای خودم   بهش اشاره کردم .   همونی که    نوجوانی  همیشه دنبالش بودم و گم شده بود.     همونی که یک نگاه توی چشماش آرزوی محال من بود ‌     باورت میشه  .  بیست دقیقه بعد این که  آرزوی خودم رو جلوی آیینه  به زبون    آوردم       بهش  رسیدم .  و جلوم  سبز شد .    منی که سه سال  هر روز صبح تا شب  پی پیدا کردنش  دم کوچه و خونه شون بودم ولی دریغ از یک نظر  دیدنش ‌      باورت  میشه‌‌‌‌‌..      آره  باورم میشه .  خب  چون  خودمم  بودم  که  داشتی  شرط  میزاشتی  واسه  خدا.    شنیدم که چی گفتی .  پسرک  کله خراب و   بی تجربه ‌   .  حالا چی ؟ جواب خودت رو گرفتی ؟      به این نتیجه رسیدی که  پس  چیزی فرای  منو تو  و این اجسام  و زنین فانی  وجود داره  که  حاظر و ناظره .    و  بهت گوش میده .       تو شرط گذاشتی ‌  براش ‌    . خودم بودم و شنیدم ماجرا چی بود .   اون  توی دلت  خونه داره   و بخت نجوا  داد و با وجدان درد گرفت  یقه ات رو  که چرا دل دخترهای دیگه رو میشکنی ‌    و تو   منکر  وجودش  شدی و براش شرط گذاشتی که اگر وجود داره  باید خودش رو به تو  ثابت کنه و براش یه آرزوی  محال  تعیین کردی و گفتی  بیست دقیقه  بهت وقت میدم منو به آرزوی محال برسونی  ‌ پسرک  کله پوک  .  خیال کردی  برنده میشی ‌ خخخ  .   پسرک کله خشک   یاد بگیر گه   فرض  محال محاله .   .  دیدی چه راحت به آرزوت  رسیدی .   سه سال تلاش کردی ولی  نتونستی آما  وقتی اون  بخواد    راحت  نشدنی ها    اتفاق میفته و  هیچ چیزی  نشد  نداره .            صدای درب  اتاق  پدر   حواسم رو بخودش جلب کرد .     خودمو جمع و جور کردم و سلام گفتم    سلام پدر . بیدار شدید .  ببخشید   لابد من سر و صدا کردم  که  مزاحم خوابتون  شدم .   پدر دستش رو به درب و چارچوب چوبی ستون کرد و پرسید؛      بازم  داری  با خودت   توی آیینه  حرف  میزنی ‌ ؟...      غروب هم داشتی واسه خدا خط و نشون میکشیدی  توی آیینه .  که صدای زنگ خونه  تو رو  نجات داد   وگرنه کم مونده  بود  با خودت دست به یقه  بشی توی آیینه .    کجا غیبت زد پسر ؟   بیرون سفید پوش و  برفه .   سرما میخوری  .  کجا رفته بودی ‌  ؟...  چرا  وقتی  برگشتی   چشمات  سرخ و اشکین  بود ‌ .   چی شده ؟...   نکنه  عاشق شدی ؟ ... . با دستپاچگی  خودمو  الکی سرگرم  ورق زدن  دفترچه  تلفن   نشون  دادم  و   با لکنت    گفتم  :   چ   چ ...  چی؟   عاشق ؟  من غلط کنم   عاشق بشم .  مگه  دیوانه ام  که  عاشق  بشم .            پدر  پوزخندی زد و گفت    فعلا داغی .  نمیدونی اسمش  چیه .‌   ولی اسمش  همینی هست که گفتم     .   ع ش ق .     حالا اسمش  چیه ؟ .     با  حالتی  خجل و  محفوظ به حیا  سرم رو انداختم  پایین  و بغض  هجی  کردم :        ب ه ا ر   بهار .    بهاره .  اسمش  بهاره .  بهار .    سپس  نمی‌دانم   چرا  بی دلیل و حالتی  شرمنده  و آرام  گفتم :   ببخشید بخدا ......   پدر لبخندی زد  و من خیره به نقطه ای نامعلوم از گل های  فرش زیر پام  واستادم .     ....        حقیقی .   ۱۳۸۳   برف  _  رشت _ محله ی ضرب  _ رودخانه زر    خاطرات  شهروز صیقلانی .   شین براری ..    قسمت شماره  هیچ .   ویژه ی همبودگاه