حانیه سادات باغبانی

    وقتی دلم به قلب تو پیوند می‌خورد گلخنده‌ام به خنده‌ی تو بند می‌خورد      تکلیف بی پناهی عشقم چه می‌شود وقتی غمم به یک شب خرسند می‌خورد    لب‌های تو به حرف بیاید شنیدنی‌است چون آب از هرات و سمرقند می‌خورد در شهر ما زنی‌ست که در بین حرفهاش هر شب به چشم‌های تو سوگند می‌خورد در بین گریه گاه می آیی به یاد من این اشک‌ها چقدر به لبخند می‌خورد مانند کوه تکیه به یاد تو داده‌ام عشقت به کوه‌های تنومند می‌خورد آلودگی گرفته جهان را ولی فقط این وصله پینه‌ها به دماوند می‌خورد از چهارشنبه های منِ بینوا نپرس حالم به درد آخر اسفند می‌خورد این شعرهای تلخ که امشب نوشته‌ام اصلاً به من نمی خورد هرچند می‌خورد   #حانیه_سادات_باغبانی     

اون روز که چشمانت را دیدم گویا سالهاست تو را می شناختم  مهربانی تو بدجور به دلم نشست  نمیدانم بهت گفته بودم یا نه اما  من تو را قبل از آمدنت در خواب دیدم  این روزها بیشتر از روزهای دیگر دلتنگ آغوش  پر مهر تو شدم  توقع تو از من تنها ساعت ها هم صحبت شدن و توقع من از تو گم شدن در آغوشت  در این غربت که هیچکس پای هیچکس نمی ماند من دستانت را طلب می کنم برای یکی شدن   عشق ما مثل آدم و حوا که برای باهم بودن از بهشت رانده شدن می ماند  من این عشق بین مان را می پرستم #حانیه سادات باغبانی 

میشه به خواب عمیق رفت  وسط شعر با مضمون عشق میشه عشق را فروخت  در شعر بی منطق  میشه نظامی و گنجوی خوند بی اعتنا میشه موضوع شعر نبود عشق قبل تو باشه میشه با شعر عاشق شد  کنج خانه قصه لیلی و مجنون را از سر گرفت میشه در آغوش نگار باشی  شعر بگی برای معشوقی که نیست میشه زندگی جدید را  قاطی مسئله قدیمی کرد  میشه با کلمات درون دستانت  دست معشوق های دیگران را رو کرد هزاران جوان با آرزو از معشوق  خود جدا می شوند  درون شعر رفت،داد کشید  میشه تا ابد برای نگار شعر بگی  خاطرات گذشته را فراموش کنی                                         ۹اردیبهشت ۱۴۰۰  #حانیه سادات باغبانی 

"چشمانت " اگر من در شب و شب ها در من تکرار می شوند همه اش تقصیر چَشمان کافِر توست. همان سراب خوش خط و خالی که هر جا میروم نیست و از وقتی که مرا تنها گذاشت تنها دنیا را از آن نشانی دارم. آبشار ارغوان چشمانت هر باغستانی را به مبارزه و خشکسالی می کشاند. در سکوت چشمانت یک دنیا آهنگ و ترانه ی تسکین نواخته می شود، همان نوایی که عقل را با من بیگانه ساخت، آن ترانه ای را می گویم که در من غریزه ی ستایش گشته و اگر نباشد حتی ارتفاع آسمانِ من کوتاه می شود. وقتی که چشمانت مهیای خواب می شود گویی نیلوفر آبی بر دریای صورتت آرمیده اند. از دیدِ من تنها آهوست که جرات حسودی به تو را دارد اگر آن دو گیلاس درشت بر هر صورتی باشد،حور و پریوش می سازد و من چگونه فریاد کنم، ایهاالناس دل من گیلاس درشت می خواهد؟ بین من و چشمانت قراری ست محکم اما بی زمان، همانها که استادِ اعظم جنجالگری در دلهاست و من دیگر یقین دارم معادله ی مشکلِ من و ناز نگاهت تنها با معجزه حل خواهد شد. تو را به جانِ من وقتی پای در کوچه های شهر می گذاری، پرده از پنجره ی چشمانت کنار مَزَن که یَلِ عاشقی بر خاک مینشیند. اگر آن دو عقیق از زندگی من ربوده شود، منِ عاشق یک تبار خودشکن خواهم شد. مینای مهتابم، تا پای آن دو چَشمِ تو در کار است من امنم، ساکتم که اگر نباشد هدفِ تگرگ قرار خواهم گرفت هر چند بر من مسلم گشته آن دو با دلتنگیهای من برادران قسم خورده گشته اند. گاهی فکر می کنم شاید چَشمانِ تو سیب باشد، تا هوس نوشیدن آن را داشتم از بهشتِ تو دور افتادم. اما مه سیمای من ، همانگونه که قاطعانه بر دل مینشینی، من نیز قاطعانه می گویم چشمان تو چشم نیست که بی خانمان کننده ترین حادثه است. #به قلم: آقای مجید محقق فاروج #دلنوشته ی برای مه سیما #کتاب#خودکشی آلبالوها

می خواهم داستان آشنایی را بگویم اول داستان بودنت را باور می کنم  تا آخر داستان با تو زندگی می کنم هیچ نگو از این جدایی  هیچ نگو از این غصه  از آشنایی قصه بخوان  داستان هزار و یکشب را از سر بگیر  از خدا که پنهان نیست از تو چه پنهان  آخر داستان دلتنگی مرا از پادر خواهد آورد  یک نفر دلتنگی تو را گوش خواهد داد  یک نفر ماتم زده گریه خواهد کرد  از لبخند یار بگو  از جفت شدن من کناره تو  کار نداشته باش در این دنیا عاشق نیست  کار نداشته باش # دوست دارم ها دروغ است  سمت من بازگرد بگو #دوست دارم  بدون هیچ ترسی در این آشفته بازار بگو # دوست دارم وقت عاشقی است جز یاد من  بقیه را ممنوع کن  گرم کن حواس مردم شهر را  تو شب مهتابی ببوس لبانم را  یک نفر جدا از یار هرشب نجوا می کند  یک نفر تو آغوش یار دلش هوای دیگر می کند  تو اما به این چیزها فکر نکن  عاشق باش در این ساعت عاشقی  چیزی به آخر قصه نمانده  آغوش خویش را نذر لحظه هایم کن  لبانم را از شراب لب هایت سیراب کن  آخر قصه تو نیستی  و من در آغوش دیگری خواب آشنایی را می بینم #حانیه سادات باغبانی  ۷فروردین۱۴۰۰

خیال رفتن امشب در سرم بود  ولی چشمان تو گویی غزل داشت  شدم خیره به چشمان قشنگت  نگاهت رنگ نابی چون عسل داشت  بدون نگار دنیا خالیست  تو را دیدن آرزوی محالی ست  عجب آرزو محالی در دل دارم امشب  بیا و مرهم دل بی کس من باش  از فراغ تو زخم بر سینه دارم امشب  به دل گویم معشوق خوش خیال دارم  حرف دل از پنجره اشعار پیداست تو را پیش از خدا دوست دارم اگر کفر است حرف دل را گفتن  کافر ترین ام امشب #حانیه سادات باغبانی