نویسندگان همبودگاه

از این بدتر نمی شد. بوی ادرارش هنوز در فضا پیچیده بود.دیگر وسواسی برای از بین بردنش هم نداشت. سر پا نشسته بود و به « تستِ فوری بارداری» در دستانش مانند مُجرمی که به جنایتکار نگاه می کند، می نگریست. مردی که چهار سال پیش با پیامی کوتاه برایش نوشته بود«برایت می میرم» برایش نَمُرده، رفته بود. قبل از رفتنش اما تا توانسته بود او را کُشته بود.روحش را ، مَنیّتش را ، زنیّتش را، وجودش را. و حال قبل از رفتنش هم برایش ارمغانی به جای گذاشته بود. HCG " "    ای که بالا بود و تستی که مثبت شده بود. -زنی که کتاب بخونه زنِ زندگی نیست ! - زنی که دنبال قِر و فِرِش باشه که زن زندگی نمی شه! - زنی که بوی قرمه سبزی نده که... اینجا بود که حرفش را قطع کرده بود و زمزمه وار گفته بود: -ولی من که قرمه سبزی دُرست می کنم و تو هم خیلی می خوری و خیلی دوست هم داری ... - فحوای کلام رو بگیر،ببین من چی می خوام بِهت بگم! رفتنش هم بی دردِ سر نبود. بی جنجال نرفته بود. رفته بود اما رفتنش هم بی آزار نبود. حال  او  بعد از رفتن او مانند همان نوزادِ بی گناهی که سالیان سال بعد از بُمبی که شخصی به دستور کسی ، جایی ، کمی دورتر از محلی که روزی قرار بود او به دنیا بیاد، تصمیم گرفته بود بیاندازد ، به دنیا آمده بود و از دنیا بی خبر گرفتار رنجی بود که نه خود در ایجادش سهیم بود و نه خود در انجامش. «تستِ بارداری مثبت» سه کلمه ای که می توانست مانند شوکرانی که سقراط را کُشت او را بِکُشد. بارِ آخری که او را دیده بود. به صورتش لبخند زده بود. دلیلش؟ دلیلش چیزی بود به نام «سیاست». او می خواست که از «شرّ» و شاید گاهی «خیر» او به راحتی خلاص شود ، پس به او لبخندی زده بود که واقعی نبود. مانند رضایتی که بعد از خوابیدن با او نشان می داد به معنی واقعی کلمه «غیر واقعی» .  صدای بهم خوردن درِ توالت او را به خود آورد. -مامان....مامان... دختر سه ساله اش بود. با موهای فر خورده و قهوه ای اش و دو چشمِ دُرُشتِ عسلی اش رو به روی او و پشت به درِ بازِ توالت ایستاده بود. هنوز موهایش به خاطر غلتِ زیاد در تخت خواب بهم ریخته بودند اما این موضوع معصومیت اش را می افزود. به سرعت از جا برخواست.مجالِ مرتب کردن لباسش را هم نداشت ، زمان را به نفع پنهان کردن «تست » در پشت سرش استفاده کرد. دخترک خنده ای کودکانه کرد. از خواب بعد از ظهرش برخواسته بود و آماده برای رفتن. در بین ریز خندیدنش نشانه ای از اشمئاز در صورتش پدیدار شد.اخمهایش را در هم کشید وبا  دستش بینیِ کوچک اش را فشرد و گفت:«پیف ....پیف... بریم دیگه مامان ! » بر طبقِ قرارِ هر روزه ای که با خودش و بعد با وجدانش و در آخر با دختر بچه اش داشت ، باید هر روز او را به بیرون ، به معنای واقعی آن «بیرون» می بُرد ؛ یعنی جایی که «درون» نبود و از درونیات هم خبری نبود. بیرون یعنی همان جایی که دخترکش می دوید و می خندید و نگران ندیدن چند روزه ی فردی که روزی «اسپرم» او باعث به وجود آمدنش شده بود ، نبود. همان جایی که لیسیدن یک بستنی یخی برایش از بزرگترین کادویی که در روز تولدش گرفته بود لذت بخش تر بود. زیرا همان لحظه و همان جا آن را داشت و برای داشتنش لازم به صبر یک ساله نبود. آسمان در حال تاریک شدن بود. غروب کم و بیش در حال نمایش زیبایی همیشگی و غیر تکراری اش بود. رانندگی که می کرد ، نگاهی از آینه به دخترش که در صندلی مخصوص خودش با گردنی کَج و آرام که همواره ، همین طور بود می انداخت و بعد با خیال راحت غرقِ در رؤیاهایش می شد. وقتی بدنش کاری برای انجام دادن داشت آن وقت بود که فکرش هم بی کار نباید می بود. باید به آخرین تحلیل و بررسی اش از زندگی می پرداخت. مُهر جداییی که هنوز جوهرش خُشک نشده بود. دختر بچه ای که هنوز قدرت تمیز بین خوب و بد را نداشت چه برِسد به بد و بدتر و یا خوب و خوبتر! آینده ی که برای یک مادر مجرد نا معلوم بود با بچه ای نازاده که حتی در آزمایشاتِ قبل از جدایی هم معلوم نشده نبود. لعنت به تمام اعمال فیزیکی که زن و مرد به قصدِ لذت انجام می دهند اما منجر به تولید بی گناهی می شود که آینده ای نا معلوم دارد. صدای بوقِ ممتدِ ماشین کناری او را به خود آورد.  -هِی زَنیکه .... مابقی صدای مردی که از شدت عصبانیت تا نیمه ی سینه اش را به بیرون از پنجره ی پایین کشیده ی ماشین اش آورده بود را نشنید و یا نخواست که بشنود. تکراری بود برایش .همان نگاه بالا به پایین جنسیتی. همان هایی که یقیه یشان را برای برابری حقوق زن و مرد و احترام به زنان و به حقوقشان جِر می دادند همان ها بودند که زمانی که در خیابان با راننده ای که هم جنسشان نبود و احساس می کردند هم رده ی شان هم نیز نیستند رو به رو می شدند، چشمان خود را از تمام آن تئوری های جذابی که روز تا شب را برای تفهیم آن به دیگر رهروان و شنوندگانشان می بستندُ ، دهانِ خود را می گشودندُ و تمامی آنچه به حق به آن معتقد بودند و سالها بود که در انبار ذهنشان  و در پسِ زیبایی کلامشان نهفته بودند بیرون می ریختند. مردی که روزی همسر او بود و چند هفته ای بود که به صفتِ «سابق» ملقّب شده بود ، از جمله همان ها بود. همان بلند بالاهای خوش سیمایِ مظلوم نمایِ گُرگ صفتِ درنده خو. شاید تعدادشان زیاد نبود اما همان کَمِشان هم برای کُشتن او و امثالِ او کافی بود. -مامان ... مامان... این صدا و این لحن.این صدایِ زیرِ معصومِ زیبایِ بچه گانه. این همان چیزی بود که او را از درونِ بهم ریخته اش بیرون می کشید. اما امروز این هم کمک کننده نبود. تنها برای پاسخ ،  نگاهش را به آینه دوخت و دخترک در جوابش لبخندی زد. عجیب بود. نبود؟ عجیب بود. یک دخترِ سه ساله این حجم از مسئله را درک می کرد و به زبانِ خودش تلاش برای بهبودِ اوضاع می کرد.  -دخترم را که به پارک بردم، چند ساعتی از دوستم برای نگهداری از آن کمک می گیرم ، کلینیکی سرِ راهم است . به آنجا می روم . دوباره مطمئن می شوم که این لعنتی دُرست نشان داده. و بعد... سَر درد به سراغش آمد. ترافیک رو به رو مجال رانندگی با فکر باز را به او نمی داد. دخترش دیگر نمی خندید و با نااُمیدی از پنجره به بیرون نگاه می کرد. سوز سردی به داخل ماشین وزید. احساس کرد که بدبخت ترین موجود زمین است و در آن لحظه کسی بدبختر از او نیست و نخواهد بود . دستش را روی بوق فشرد. رانندگان اعتنایی به او نداشتند. هوا به شکل عجیبی سرد تر شده بود و او به شکل عجیبی قصدِ بالا کشیدن شیشه را نداشت. دخترش به یکباره شروع به جیغ کشیدن و بهانه گرفتن کرد. سر درد به سراغش آمد. هوا کاملاً تاریک شده بود. آسمان بی ابر بود. اما نه ؛ این ابرها بودند که آسمان را پوشانده بودند و حال خود را پنهان کرده بودند. نورهای تیز ماشین های رو به رو ، جیغ های ممتد دخترک ، و حالا صدای بوق های پراکنده و به همراه تیر کشیدن های گاه و بی گاهِ سرش او را کلافه می کرد. همواره آرام می راند. هم خودرو اش را و هم زندگی اش را . اهلِ ریسک نبود. می ترسید از آنچه قرار بود بعد از تصمیمی آنی که گرفته بود ، رُخ بدهد . نگاهی به شکم اش که قرار بود به زودی ده برابر اندازه ی فعلی اش شود، کرد. نگاهی به آینه ی ماشین انداخت.  دخترک یک نفس و بی وقفه با چشمانی بسته جیغ می کشید. نگاهی به ترافیک رو به رو کرد. نوری چشمانش را سوزاند. خودرویی به بزرگی هیولا به او نزدیک می شد.  جیغ دخترک بَند نمی آمد. ترافیک روان شده بود. هیولا به سمتش می آمد. مضطرب شد. دستان و پاهایش توان حرکت و دستور پذیری از مغزش را نداشتند. برای اولین بار بود که تصمیم به ریسک کردن گرفت. با دستانِ یخ زده اش دنده را عوض کرد و با پنجه ی پایِ بی حسش روی پدالِ گاز فِشُرد. ماشین زوزه ای کشید و از جا کنده شد ، جیغ دخترک در میان صدای ماشین گُم شد. هیولا نزدیکتر میشد. توانِ مقابله با هیولا را نداشت پس برایِ لحظه ای فرمان را رها کرد و ناگهان همه چیز سیاه شد.   همه جا سیاه بود. سیاهِ سیاه. اتفاقِ بدی افتاده بود. با شتاب از میان سیاهی به سَمتِ نورِ شدیدی پرتاب می شد. چشمانش را که باز کرد متوجه همه چیز بود. می دانست حادثه ی بد چه باید می بود و بدترین حادثه ای چه. امیدوار بود که همه چیز مانند قبل بوده باشد. مانند همان زمانی که فکر می کرد بدبخترین موجودِ زاده شده ی بشر است.  درد تیزی در ناحیه ی کمر داشت. توانایی تکان دادن گردنش را نداشت. چشمانش دور اتاقِ نورانی بیمارستان می چرخید. می توانست حرف بزند. زیر لب نام دخترش را گفته بود اما جرأت حرف زدن نداشت. پرستاری که در حال مرتب کردن مدارک پرستاری اش بود ناگهان متوجه او شد. با قدمهایی سریع و منظم به سمتش آمد. درد کم کم به تمامِ اعضایِ بدنش نفوذ کرده بود .  نگاهی به چهره ی پرستار که در حال وصل کردن سُرُم بود کرد و بعد نگاهی به شکم اش انداخت. ناگهان آرزو کرد که کودکِ ندیده اش را از دست داده باشد. از این خیالِ باطل از خود شرمگین شد. دو پرستارِ دیگر به کنارِ پرستاری که به آرامی مشغول رسیدگی به او بود آمدند و زمزه هایی شروع شد.  حسّ خوبی نداشت. دوست داشت همه چیز را روی دور تند می گذاشت و به روز بعد می رفت و می فهمید که چه بر سرش آمده است. به آرامی نام دخترش را گفت. ناگهان تمامی هیاهوی و زمزمه ی پرستاران قطع شد. پرستارِ فربه ای به نزدیکش آمد و گفت :  -خدا رو شکر بچه توی شکمت سالمه - دخترم ، اون روی صندلی عقب بود ... او کجاست ؟ این جمله را که در حالت عادی در کسری از ثانیه ادا می شد ، برای او به خاطر وضع روحی و جسمی اش دقایقی طول کشید.  سَر تکان دادن های پرستاران. طفره رفتن های آنان از جواب دادن . پِچ پِچ کردن های عیادت کنندگانش همگی گواه واقعیت دردناکی بود که به او سیلی محکمی زده بود. روزی را که در بیمارستان گذراند. افرادی که با شنیدن نام دخترش فقط سکوت می کردند یا آن همسایه ی پیرش که گویا توانِ نگه داشتن احساساتش را نداشتُ و به یکباره با آوردن نام دخترکش به گریه افتاد مُهرِ تأییدی را بر روی واقعیتی هولناک می زدند.  حال می دانست و فهمیده بود که بدتر بود ؛ از دست دادن طفلِ سه ساله اش برای اولین ریسکِ زندگی اش. بدتر بود بزرگ کردن کودکی که خواهرش را به خاطر غمِ داشتن او از دست داده بود. بدتر بود ...این حال  ، از آنچه فکرش را می کرد بدتر بود.