بهناز بدرزاده

#هفت_نظریه_از_زیگموند_فروید #دکتر_حسین_پاینده #نشر_مروارید

یک کتاب داستان طنز بسیار عالی از پوریا عالمی. در حالی‌که کتاب‌های داستانی در هشت سال هنوز به چاپ دوم نمی‌رسند اما این کتاب عالی در چهار سال، چهار بار چاپ شده. #econ_ آبادی_ها #پوریا_ عالمی #داستان_بلند_طنز #طنز_اقتصادی #نشر_گاندو

"دختر روی میل‌پرده"       دختر با موهای بلند خرمایی‌اش که حلقه‌های درشتش مرتب روی‌هم افتاده بودند؛ روی میل پرده نشسته بود و داشت ناخن‌هایش را سوهان می‌کشید؛ گفتم: 《بیا پایین، الان میل‌پرده می‌شکنه بعد زنم پرت‌مون می‌کنه توی کوچه.》 چشم‌های درشت سبزش را خمار کرد و لب ورچید و گفت:  《یعنی می‌خوای بگی وزنم زیاده، بدبخت زن ذلیل؟》 نگاهی به لباس سرهمی زیتونی که توپ توپ‌های سفید داشت و فقط با یک بند پهن پشت گردنش محکم شده  و رنگ چشم‌هایش بود؛ انداختم و گفتم: 《زن ذلیل نیستم اما بد‌قول هم نیستم. وقتی ازدواج می‌کردیم عاشق هم بودیم حالا که دو تا پسر هم داریم اما نمی‌دونم یهو چه مرگش شده من رو زندونی کرده و بزور بهم قرص می‌ده.》 دختر که سوهان کشیدن ناخن‌هایش را تمام کرده بود؛ دست‌هایش را گرفت دور از خودش و نگاه‌شان کرد بعد انگار از نتیجه‌ی کارش راضی شده باشد؛ سرش را به سمت جلو تکان داد و لبخند زد؛ بعد پاشد روی میل‌پرده ایستاد و شروع کرد به باله رقصیدن روی نوک پاهایش.                                      ***     قاب عکس نقره‌ای، یک زن مو مشکی که خالی پشت لبش داشت؛ تل قرمز به موهایش زده و لباس آستین حلقه‌ای سفید تنش بود و مردی با موهای قهوه‌ای مجعد و صورت سه تیغ و بلوز و شلوار سفید و دو پسر بچه که شلوار کوتاه لی پوشیده بودند و از ته دل می‌خندیدند و زیر یک درخت سیب نشسته بودند روی پاتختی کنار تختش بود.  مدت‌ها بود که پیرمرد به مغزش فشار می‌آورد که این‌ها چه کسانی هستند و عکس‌های‌شان کنار تخت او چه می‌کند؟                                    ***   زنم که به نسبت اول ازدواجمان چاق‌تر شده بود و موهایش را بلوند کرده و لنز آبی به چشمش می‌گذاشت؛ بدون این‌که در بزند دستگیره را چرخاند و آمد توی اتاق؛ قبلا هیچ‌وقت قهر نمی‌کردیم اما نمی‌دانم چرا چند وقت بود که حتی جواب سلامم را نمی‌داد؟  قبلا سمت راست بالای لبش خال داشت اما از روزی‌که موهایش را بلوند کرده بود؛ خالش رفته بود سمت چپ بالای لبش. یک سینی دستش بود که روی آن یک قرص سفید بزرگ و یک قرص صورتی دراز بود با یک بطری آب معدنی؛ زیر‌لب غر‌غر کردم: 《هزار دفعه بهت گفتم این قرص گنده‌ست؛ نمی‌تونم قورتش بدم.》 زنم با بی‌حوصلگی جواب داد: 《چشششم…  تو امر کن منم که حلقه بگوش‌تم؛ اطاعت می‌کنم. این لوس‌بازیا رو بذار کنار؛ بچه‌ی نوزاد نیستی که قرص توی گلوت گیر کنه یه وقت جوون‌مرگت کنه و خفه شی.》 صورتم گُر گرفت و در حالی‌که صدایم را بلند‌تر کرده بودم؛ سرش داد زدم: 《خودت بمیری زنیکه‌ی عوضی. من دیگه این آشغال‌ها رو نمی‌خورم. فکر کردی نمی‌فهمم که می‌خوای چیز‌خورم کنی که عقلم رو از دست بدم و بعد همه‌ی اموالم رو بالا بکشی و بری پی یللی تللی خودت؟》 زنم صدای ناجوری از دهانش در آورد و گفت: 《از کی تا حالا تو عقل داشتی که حالا من بخوام از بین ببرمش؟》 بعد  دهانم را به زور گرفت و می‌خواست بازش کند؛ من‌هم با تمام قدرتم، دستش را گاز گرفتم و دهانم مزه‌ی شوری گرفت. از دستش خون می‌ریخت روی زمین؛ رنگش شد عین شاتوت و با پشت همان دستش زد توی دهانم که مزه‌ی شوری‌اش بیشتر شد. بعد زنگ کنار تختم را زد و  دو مرد هیکلی آمدند و دهانم را باز کردند. خواستم کتک‌شان بزنم عینکم افتاد زمین و دیگر خوب ندیدم‌شان؛ از بعدش دیگر چیزی یادم نمانده.                                    ***   وقتی چشمم را باز کردم عینکم روی پاتختی نبود. دختر داشت با بیکینی قرمزش حمام آفتاب می‌گرفت و آواز می‌خواند. ماتیک ایوروشه‌ی قرمز زنم که تولدش برایش خریده بودم دستش بود؛ بلند شد و ایستاد جلوی آینه، لب‌هایش را غنچه کرد و ماتیک زد. برگشت نگاهم کرد و به من چشمک زد و مثل آرتیست‌ها برایم روی هوا بوسه فرستاد؛  بعد به من گفت:《از اول هم دست بزن داشته؟》 می‌خواستم جوابش را بدهم اما انگار دهانم یک حفره‌ی خالی بود. دستم را کردم توی آن و متوجه شدم که حتی یک دندان هم ندارم؛ با صدایی که برای خودم هم غریبه بود جواب دادم: 《لعنتی…  فکر کنم قبلا فقط بو برده بود اما الان قطعا فهمیده تو توی اتاقم زندگی می‌کنی برای همین از حسادتش این‌جوری شده. خوب یادم نیست؛ اول رنگ موهاشو عوض کرد و بعد لنز گذاشت یا برعکس؟ این‌قدرم خورده و خوابیده که خپله شده. اخلاقشم گه مرغی شده. حالا هم کارش به جایی رسیده که کتکم می‌زنه و مردای قلچماق رو می‌فرسته وقتی خوابیدم دندان‌هام رو بکشن که از ریخت بیفتم.》 دختر از میل پرده آمد پایین و یک گیره‌ی قرمز بزرگ برداشت و موهای پرپشت خرمایی‌اش را بالای سرش جمع کرد بعد یک کرم ضد‌آفتاب داد به من و گفت: 《بیا پشتم رو کرم بزن؛ آفتاب توی اتاقت تنده بعدش پوستم لک می‌شه.》 تیوب کرم را فشار دادم و کرم ریخت کف دستم؛ دختر نشسته بود لب تختم؛ وقتی داشتم کرم را به پشتش می‌زدم از او پرسیدم: 《من و تو از کی با هم آشنا شدیم؟ قیافه‌ات کاملا برام آشناست‌ها!》 دختر نیم‌رخ قشنگش را چرخاند سمت من و پرسید:  《جدی تو نمی‌دونی من کی‌ام و من رو کجا دیدی؟》 با دست کرمی‌ام؛ چند تار موی بلند که افتاده بود توی صورتم و جلوی چشمم را می‌گرفت زدم کنار و گفتم:  《همش از این آت و آشغالاییه که زنم بهم می‌ده. از وقتی اینا رو می‌خورم؛ بعضی چیزا رو نمی‌تونم به‌یاد بیارم. تصمیمم رو گرفتم باید با یکی از دوستای وکیلم صحبت کنم و همه چی رو تمومش کنم. بچه‌ها رو هم ازش می‌گیرم؛ این که صلاحیت نگه‌داری بچه رو  نداره.》 دختر تیوب کرمش را از دستم گرفت و یک تکه حصیر روی قالیچه‌ی کف اتاق پهن کرد و دراز کشید و کلاه‌ حصیری بزرگی را روی سرش گذاشت و عینک سیاه نگین دارش را روی صورتش بالا برد. ?بعد  در "رانی زردآلو" را باز کرد و کمی از آن را با لذت خورد و قوطی را گرفت سمت من و گفت: 《بیا تو هم یه قلپ بخور؛ خوشمزه‌ست و دیگه به اون جوشونده‌ی آشغال و بدبویی که بهت می‌ده که شکمت کار کنه احتیاج پیدا نمی‌کنی.》 ?بعد نخودی خندید و گفت: 《اما اون روز که می‌خواستن تنقیه‌ات کنن؛ مردم از خنده.》 عصبانی شدم و جواب دادم: 《تو چجور دوستی هستی که از ناراحتی من خوشحال می‌شی؟》 دختر سریع لبخندش را جمع کرد و با حالت جدی گفت: 《از اون نظر که حق با توئه. کیف کردم که تا تنقیه‌ات کردن؛ گند زدی به سر و صورت زنت و اون مرده که داشت آب سرم رو می‌کرد توی روده‌ات!》 بعد دوباره "رانی زردآلو" را دراز کردم سمتم و گفت:  《توی روده‌ی تو درخت سیب سبز شده این‌قدر بهت آب سیب دادن؛ برای تنوع بیا یکم این رو بخور.》 بدنم شل شده بود و توان نشستن را نداشتم. روی تخت دراز کشیدم و با صدایی خسته جواب دادم: 《می‌بینی که زنم به من آلبالو و زردآلو نمی‌ده؛ می‌گه شکمت لیز می‌شه. همه جا رو به گند می‌کشی؛ الان بخورم می‌ترسم تا دستشویی نرسم و پیژامه‌ام رو کثیف کنم.》 دختر انگشت‌های دو دستش را انداخت توی دهانش و سوت محکمی زد. با نگرانی به در اتاق نگاه کردم و گفتم: 《هیس! می‌خوای مادر فولاد‌زره رو به جونم بندازی؟》 دختر گفت: 《تو در مقابل زنت کوتاه اومدی که این‌قدر پر‌رو شده؛ یکم از خودت جَنَم نشون بده؛ من جات باشم هر‌روز شلوارم رو کثیف می‌کنم تا مجبور شه با اون موهای مسخره‌اش بشینه اونا رو بشوره.  کدوم خنگی با پوست گندم‌گون، موهاش رو می‌گیره بلوند پلاتینه می‌کنه؟مگه هنرپیشه‌ای، خواننده‌ای، چیزی باشه.》  ته ریشم را خاراندم و جواب دادم: 《اتفاقا من اون اول‌ها که موهاش مشکی و لَخت بود؛ خیلی خوشم می‌اومد؛ خودشم می‌دونست؛ موهاش رو می‌ریخت روی شونه‌هاش و از بیرون که برمی‌گشتم خونه اول موهاش رو بو می‌کردم و می‌بوسیدم اما واقعا نمی‌دونم که چرا یهو موهاش رو کوتاه و رنگشم بلوند کرد؟》                                   ***   پلک چشم‌های پیرمرد سنگین شده بود و کم‌کم بسته می‌شد؛ بوی عطر یاس توی سر پیرمرد پیچید. چشم‌هایش را که باز کرد؛ سرش توی دامن زنش بود. یک پیراهن آبی آسمانی تنش بود که رویش گل‌های سفید و قرمز داشت. انگشت‌های بلندش را کرده بود لای موهای سفید پیرمرد و داشت با آن‌ها بازی می‌کرد. سینه‌ی پیرمرد با نفسی مثل آه باز شد. با تمام وجودش عطر یاسی که از موها و بدن زنش بلند می‌شد را کشید توی ریه‌اش. تا می‌توانست نفسش را حبس کرد؛ نمی‌خواست عطر یاس را بیرون بدهد. زن جوان مو‌مشکی با صدایی که مثل حریر لطیف بود؛ گفت:《عزیزم چرا این‌قدر آشفته‌ هستی؟ بازم تحت تاثیر پرونده‌ی موکل‌هات قرار گرفتی؟ نکنه همون پرونده هست که زنه با تبر مادرشوهر‌ش رو کشته  بود؟》 پیرمرد با دست راستش، دست زن را گرفت و کف آن را بوسید؛ همین‌طور محکم نگهش داشته بود و ولش نمی‌کرد بعد سعی کرد روی تخت بنشیند. پاهایش را انداخت روی زمین، یک لنگه دمپایی‌ مخملش رفته بود زیر تخت و پیدایش نبود اما اصلا خم نشد که از آن زیر درش بیاورد. همان یک لنگه را پایش کرد.  بعد با دست‌هایش که روی‌شان لکه‌های قهوه‌ای افتاده و پوست‌شان خشک و جمع شده بود؛ صورت زن جوان را نوازش کرد.  از چشم‌هایش شروع کرد بعد گونه‌های برجسته و بینی سربالای کوچک و دهان کوچکش، بعد خال سمت راست بالای لب زنش را دید؛ خم شد و خال بالای لبش را بوسید. خالش از موهایش بیشتر عطر گل یاس می‌داد انگار که شاخه‌های گل یاس از خال، بیرون آمده بودند. انگشت‌هایش را لای موهای لَخت مشکی همسرش کرد و موها را انگار که شیشه‌ی نازکی باشند با احتیاط گرفت توی دست چپش و نوازش کرد و صورتش را روی‌شان کشید و لبش را چسباند روی آن‌ها و عطرشان را کشید درون ریه‌اش اما بوی یاس نمی‌دادند. عطر‌شان خیلی آشنا بود ولی نمی‌فهمید که چه عطری است؟ بعد زمزمه کرد: 《عمر من، عطر موهایت چرا عوض شده؟》 صدای خنده‌ی نرم و ریز زن بلند شد و گفت: 《از عطرشون خوشت نیومده؟》 پیرمرد با عشق به چشم‌های مشکی زن جوان چشم دوخت و با صدایی آهسته گفت: 《تو هر عطری بدی من عاشقتم. خودت که این رو می‌دونی. فقط من نمی‌دونم چرا تشخیص نمی‌دم که عطرها چی هستن؟ تو همیشه عطر گل یاس می‌دی؛ می‌دونم که "میس دیور" عطر مورد علاقه‌ته.》 زن جوان سرش را چسباند به سینه‌ی پیرمرد و گفت:  《خواستم یه تنوع بدم؛ امروز به موهام عطر بهار‌نارنج  زدم.》 پیرمرد زیر‌لب تکرار کرد: 《بهار نارنج... بهار‌نارنج.》 زن جوان همان‌جور با نجوا گفت: 《یادته ماه عسل‌مون، اردیبهشت بود و رفتیم شیراز؟ توی حافظیه برام چقدر بهار‌نارنج از روی زمین جمع کرده بودی؟ مردم همه نگات می‌کردن که تند‌تند روی زمین دولا می‌شدی و بهار‌نارنج‌ها رو جمع می‌کردی.》 پیرمرد باز زمزمه کرد: 《شیراز... ماه عسل.. بها‌ر‌نارنج…》 زن جوان کف دست پیرمرد را بین دو دستش محکم فشار داد و گفت: 《بگو ببینم از بچه‌ها چه خبر داری؟ مانی و ماهان مرتب میان دیدنت؟》 پیرمرد فکری کرد و بی‌اختیار تکرار کرد: 《مانی و ماهان..  مانی و ماهان..》 بعد انگار صحنه‌ای از جلوی چشمش رد شد. صورتش مثل لبو قرمز شده و شقیقه‌هایش می‌زدند؛ پشت لبش عرق نشسته بود.  گفت:《 صبح بارون می‌اومد که داشتم می‌رفتم مدرسه‌ی ماهان، تو که رفته بودی پاریس برای سمینارت. فقط ماشین بستنی فروشی سیار که بالاش سر یه دلقک می‌چرخید؛ یادمه.》 بعد دلش شور زد و گفت: 《ماهان چی شده؟ چجوری اومد خونه؟ بازم من گیج بازی درآوردم؟ یادمه اون پیرزنه که با یه مرد جوون عروسی کرده بود و مرده ثروتش رو بالا کشیده بود همون‌وقت بهم زنگ زد. بارون خیلی تند می‌بارید؛ ماشین بستنی فروشی رو دیدم اما واقعا دیگه چیزی یادم نیست. فکر کنم این‌قدر که پیر‌زنه پای تلفن گریه کرد؛ من نرفتم انجمن اولیا و مربیان. ای داد بیداد... من خنگ بچم رو ول کردم و برگشتم  دفترم.》                                  ***   یکی محکم کوبید روی شانه‌ام و تکانم داد.  دختر مو‌خرمایی خوشگل دوباره نشسته بود روی میل پرده و سیگارش را پک می‌زد. زنم که مدت‌ها بود بلوز و شلوار نخی آبی می‌پوشید؛ باز هم موهای سرش را بلوند کرده بود و عطر گلی ازش بلند می‌شد. دستش را پانسمان کرده بود و نگاهم نمی‌کرد. لیوانی آب که در آن پودر آبی رنگی ریخت را داد دستم و در حالی‌که دیوار را نگاه می‌کرد منتظر ماند تا همه‌ی مایع داخل لیوان را بخورم. یادم آمد یک‌بار که با همین لباس بود و اخلاقش خوب بود ازش پرسیده بودم:《عطرت چه بویی می‌ده؟》  از معدود دفعاتی بود که لبخندی زده بود و گفته بود:《عطر گل نسترنه. این رو پسرت آقا مانی برام فرستاده.》  از او پرسیده بودم:《پسرم؟ مگه مانی پسرمون نیست؟》 زنم زیر‌لب فحشی داده و گفته بود:《پسر من؟ مگه من چند سالمه که اون پسر من باشه؟ بعد‌شم خدا بدور، من زن تو پیری باشم؟》 لجم در آمده و به او گفته بودم:《اولا که از خداته که زن من هستی؛ ثانیا صد بار بهت گفتم که من از موی بلوند خوشم نمیاد؛ تو هم سبزه‌ای بهت نمیاد؛ همین الان موهات مشکی بود و سرت روی سینه‌ام بود؛ چرا با من لج می‌کنی فوری رنگش روعوض می‌کنی و بد‌تر از همه اخلاقتم این‌قدر نحس می‌شه؟ رفتارت رو عوض کن وگرنه اون‌ روی من بالا میاد. بیا یکم بشین باید با هم صحبت کنیم.》  با لحنی تند جواب داده بود: 《من با تو هیچ صحبتی ندارم پیرمرد خرفت.》  خون به صورتم دویده و گفته بودم: 《از کی تا حالا شدم پیرمرد خرفت؛ یادت رفته که گل‌هایی که برات می‌خرم رو خشک می‌کنی و انباری پر از گل‌های خشکه؟ چرا زندگی‌مون رو این‌جوری زهر‌مار می‌کنی؟》 شکلکی درآورده و جواب داده بود:《نخیر، کلا عقلت رو خوردی؛ باید بگم دکتر داروهات رو تغییر بده.》 بدنم از عصبانیت می‌لرزید؛ جواب داده بودم: 《دکتر برای خودت بیار زن احمق لجباز. دیگه صبرم سر اومده؛ شنبه بریم دادگاه می‌خوام  طلاقت بدم و برای خودم زن بگیرم.》 صدای شلیک خنده‌اش بلند شده بود:《پیرمرد می‌خوای من رو طلاق بدی؟ مگه من زنتم؟ یادت نیست که عقل نداشتی و زنت ازت نگهداری می‌کرد و پنج سال قبل که مرد بچه‌هات آوردنت اینجا نگهت داریم؟》  جواب داده بودم:《بدبخت حسود از غصه‌ی این‌که طلاقت می‌دم داری مظلوم نمایی می‌کنی. تو که اینجایی؛ کی مردی زنیکه‌ی سیاه سوخته‌ی دروغگو؟》                                     *** پسر ، کلاس اول بود که یک‌روز وقتی از مدرسه به خانه برگشت؛ مادرش تند‌تند روپوش مدرسه‌اش را عوض کرد و گفت: 《عزیزم، باید بریم بیمارستان پیش خاله.》 چند ماه قبل عزیز‌جون، مادر پدرش بیمارستان خوابیده بود و چند‌بار با مادر و پدرش رفته بودند دیدنش اما بعد از یک‌مدت کوتاه، چند روز او را فرستادند خانه‌ی دایی حمید و بعد که به خانه برگشت؛ همه سیاه پوشیده بودند. پدرش ته ریش داشت و هر‌بار که پسر کوچک از عزیز‌جون می‌پرسید؛ حرف را عوض می‌کردند تا بالاخره یک‌روز، مادرش برای او یک ماشین اسباب بازی که مدت‌ها بود بهش قولش را داده بود؛ خرید. بعد بغلش کرد و سرش را بوسید و گفت:  《عزیز‌جون رفته پیش خدا و دیگه برنمی‌گرده.》  رنگ پسر کوچک پرید؛ لب‌هایش لرزیدند و گفت: 《خاله هم رفته پیش عزیز‌جون؟》 مادر که موهای مجعد قهوه‌ای پسر را شانه می‌زد با محبت گفت:  《نه، خاله‌ات یه دختر کوچولو به دنیا آورده که می‌تونه بزرگتر که بشه با تو بازی کنه.》  اولین روزی که نوزاد را بغلش گذاشتند؛ به او گفتند:  《همین‌جا بشین و از جات تکون نخور و بچه رو همین‌جور که بغلت گذاشتیم نگه‌دار و محکم بغلش کن.》 نوزاد بوی خوبی می‌داد؛ پسر کوچک از پوست لطیف و صورتی‌ نوزاد که رویش کرک‌های نرمی داشت و خال مشکی پشت لبش خوشش آمد؛ دور از چشم مادر و خاله‌اش موهای نرم مشکی روی سر بچه را بوسید؛ بچه چشمش را باز کرد و خودش را کش داد و به او لبخند زد. از خوشحالی جیغ زد؛ مادر و خاله ترسیدند و آمدند بالای سرش. پسر بچه با خوشحالی تکرار می‌کرد: 《به من خندید…  به من خندید.》  از قیافه‌ی مادر و خاله معلوم بود که باور نمی‌کنند بچه‌ی ده روزه بخندد.                                 *** زنم پرده‌ی اتاق را کنار زد که آفتاب بیاید تو، چشم‌هایم را جمع کردم و گفتم: 《بکش اون پرده رو؛ نور چشمم رو میزنه؛ تو که می‌دونی من دوست دارم اتاق خوابم تاریک باشه.》 پرده را که کنار زد به من گفت: 《حالا بگیر بکپ؛ آفتاب نخوری نمی‌شه. تو که عین خفاشی پیاده روی تا حیاط نمیایی بعد میفتی می‌میری؛ قلک صاحب آسایش‌گاه و دکترش می‌شکنه.》 بعد چشمکی زد و گفت: 《البته پسرهات خدایی خیلی هوای من رو دارن.》 بعد از اتاق رفت بیرون و در را پشت سرش بست. آفتاب چشم‌ها‌یم را می‌زد؛ از روی تخت بلند شدم و پرده‌ها را دوباره کشیدم.                                ***   از وقتی که دختر‌خاله توانست راه برود؛ پسر کوچک فقط دوست داشت با او بازی کند؛ پول تو‌جیبی‌اش را جمع می‌کرد و برای دختر‌ بچه عروسک می‌خرید؛ یک خرگوش سفید برایش خریده بود که وقتی شکمش را فشار می‌دادند؛ آهنگ کوتاهی شنیده می‌شد که این عروسکِ محبوب دختر‌خاله‌اش شد که اصلا از خودش جدا نمی‌کرد و روز و شب توی بغلش می‌گرفت.                                   ***   زن جوان مو مشکی از توی قاب عکس به پیر‌مرد لبخند زد و به او اشاره کرد که از جلوی قاب عکس برود کنار، بعد سعی کرد از قاب بیاید بیرون، یک لنگه کفشش پایش نبود؛ سرش را فرو کرد داخل قاب و مردی که موهایش مجعد و قهوه‌ای بود از روی چمن‌های زیر درخت سیب یک لنگه کفش قرمز زن جوان را به دستش داد؛ زن جوان که از قاب عکس بیرون آمد؛ عطر یاس توی اتاق پیچید؛ یک برگ سیب روی موهایش چسبیده بود؛ پیرمرد را محکم بغل کرد و بوسید؛ پیر‌مرد آن برگ سیب را از لای موهای لَخت زن جوان برداشت؛ بعد با لحنی که معلوم بود ناراحت شده؛ گفت: 《پس تو بودی توی عکس؟ من اصلا نمی‌شناختمت. چرا موهات رو تا روی شونه‌ات کوتاه کردی؟ مگه یادت رفته که من موی بلند دوست دارم؟》 زن به نرمی خندید و گفت: 《من با اجازه‌ی خودت موهام رو کوتاه کرده بودم؛ خودت گفتی: تا حدی‌که روی شونه‌ام  باشه.》 پیرمرد چیزی به یاد نیاورد اما الکی سری تکان داد و گفت: 《اون مردی که پیشت نشسته و کفشت رو بهت داد کی بود؟ می‌دونی که خوشم نمیاد با مردای دیگه بدون من عکس بگیری.》 زن جوان دست‌های پیرمرد را گرفت و گذاشت روی سینه‌اش، بعد گفت: 《صدای قلب رو می‌فهمی؟》 پیرمرد دستش را از دست زن جوان کشید بیرون و برگ سیب را گذاشت روی پاتختی، بعد گفت: 《خُب که چی؟》 زن جوان دوباره دست پیرمرد را گرفت و گذاشت روی سینه‌اش و ادامه داد: 《این قلب قول داده بود که تا آخر عمر فقط برای تو بتپه؛ هیچ‌وقت نگران نباش.》 پیرمرد زبانش را روی لثه‌ی بی‌دندانش کشید و گفت: 《اون مرده کیه؟》 زن به نرمی خندید و گفت: 《تنها کسی که صاحب قلب و روح  منه؛ تو هستی دیگه!》 پیرمرد سرفه‌ای کرد و گفت: 《تو که میایی خیلی خوبه. همه جا بوی گل یاس می‌گیره.》 زن جوان سرش را برد عقب و چشم‌هایش را با ناز ریز کرد و گفت: 《یادت نیست که دانشجو بودی؛ اولین عطرم رو برام خریدی؟ هنوز شیشه‌ی اون "میس دیور" توی کشوی بالایی سمت راست میز توالته.》 فکری از سر پیرمرد گذشت و گفت: 《یادم میاد که تاج عروسیت بهار نارنج بود.》 زن جوان تل قرمزش را عقب داد و گفت: 《تو که حتی نموندی کنکور بدم؛ تا دیپلم گرفتم اومدی خواستگاریم.!》 پیر‌مرد بدون دندان خندید و گفت: 《مگه پشیمونی؟》 زن جوان دست ظریفش را روی صورت پیرمرد کشید و گفت:  《هرگز. تو بگو حتی یه لحظه.》 بعد دست‌هایش را جلوی دندان‌های مرتبش گذاشت و خندید و گفت: 《ولی اگه دوباره خواستیم عروسی کنیم دیگه هرگز من دامن دنباله‌دار برای لباس عروسی‌ نمی‌گیرم! دامنم و تورم هر دو‌تا بلند بودند و همه جا گیر می‌کردند؛ بیچاره عمه‌ات چقدر ناراحت شد که پاشنه‌ی کفشش گیپور دنباله‌ی دامنم رو پاره کرد.》 پیرمرد قهقهه زد و پیژامه‌اش را خیس کرد. زن جوان دو‌ جفت گیلاس که با پوشه‌شان بهم وصل شده بودند؛ گذاشت کف دست پیرمرد و با صدای نرمش گفت:  《گوشواره‌هام رو که بچه بودم بهم دادی رو می‌اندازی توی گوشم؟》 پیر‌مرد گیلاس‌ها را روی گوش زن جوان آویزان کرد و موهای لَخت مشکی‌اش را عقب زد و گوش‌هایش را بوسید. بعد به زن گفت: 《تو چرا بیمارستان می‌ری؟ گاهی من می‌بینمت که روپوش دکتر‌ها رو پوشیدی.》 زن جوان ، موهای پیرمرد را مرتب کرد و از جلوی چشمش زد کنار بعد گفت: 《خُب من دکترم؛ خودت بچه‌ها رو نگه می‌داشتی که رفتم درس خوندم.》 دو پسر بچه‌ جلوی چشم پیرمرد آمدند که داشتند می‌دویدند سمت او؛ بی‌اختیار بغلش را باز کرد.  زن جوان مو مشکی دستش را گذاشت روی شانه‌ی پیرمرد که باعث شد فکرش قطع شود بعد باز هم مثل دفعه‌ی قبل گفت:  《مانی و ماهان میان بهت سر می‌زنن ؟》 پیرمرد فکر کرد: 《مانی و ماهان؟ ...مانی و ماهان؟...》   پیرمرد از پشت یک مه غلیظ دید که باران شدیدی می‌بارد. جلوی یک دبیرستان یک کادیلاک کرم پارک کرد. مرد لاغری حدود چهل سال که بارانی یشمی پوشیده بود از ماشین پیاده شد و گوشی بزرگ موبایل نوکیایش را که پشت‌سر‌هم زنگ می‌خورد از جیبش درآورد. حواسش به صدای جیغ جیغ‌های زنی بود که پشت خط حرف می‌زد. یک ماشین بستنی فروشی سیار داشت نزدیک می‌شد؛ صورت وحشت‌زده‌ی راننده که ترمز ماشینش بریده بود؛ از جلوی چشمش گذشت؛ بعد فقط سر دلقکی که روی سقف ماشین آبی رنگ می‌چرخید به یادش می‌آمد.                                   ***   زنم یک گل‌سر صورتی که شکل پاپیون بود را روی چتری موهای بلوندش که عقب‌شان زده بود، چسبانده بود. رژ‌لب صورتی براقی  که لبش را خیلی کم‌رنگ نشان می‌داد به لبش زده بود؛ فکر کردم: 《خودت که پوستت تیره هست؛ موهاتم بلوند کردی و لبتم بی‌رنگ، چقدر وحشتناک شدی!》  زنم باز زنگ زد و یکی از همان مردهای هیکلی آمدند توی اتاق و به زور لختم کرد؛ گفتم:《از دست تو زن احمق چی کنم؟ چرا‌این‌قدر اذیتم می‌کنی؟ بمیری راحت شم؛ به تو هم می‌گن زن؟ از سر کوچه آدم میاری لختم کنه؟》  زنم مجله‌ی روی پاتختی را که عکس دختر جوانی که موهای خرمایی حلقه حلقه‌اش دورش ریخته بود و چشم‌های سبز قشنگش انگار می‌خندیدند را برداشت و به من گفت: 《چقدرم کم اشتهایی! عکس "بروک شیلدز" رو نگه می‌داری؟》 در ذهنم تکرار کردم: 《بروک شیلدز…  بروک شیلدز..》 چقدر این اسم را شنیده بودم و آشنا بود.                                    ***   پیرمرد که وسط اتاق لخت ایستاده بود ناگهان لبخندی به لبش آمد؛ یادش آمد که یک پوستر بزرگ "بروک شیلدز" را که شلوار جین پوشیده بود؛ دستش گرفته بود؛ پسر نوجوانی که می‌خندید آمد جلو و بغلش کرد؛ حالا دیگر صورت ماهان کاملا جلوی چشمش بود.                                 *** زنم مجله را مچاله کرد و دستش را جلو برد که بیندازدش در سطل زباله. بعد در حالی‌که پنجره را باز می‌کرد گفت: 《سرم رفت از بوی شاشت؛ بازم که رختخوابت خیسه.》 از شدت عصبانیت می‌لرزیدم؛ به زنم گفتم: 《احمق، اون عکس "بروک شیلدز" رو دور ننداز.》 وقتی صدای افتادن مجله در سطل زباله آمد؛ من‌هم رویم را کردم طرف زنم و عین اسب شاشیدم رویش که پاچه‌ی شلوارش و صندلش خیس شد؛ بعد گفتم: 《تا چشت درآد. تا وقتی که زنم هستی هر روز می‌شاشم روی زمین. اگه نزدیکم بشی هم، روی تو.》  صورتش قرمز شده بود؛ آمد جلو و یکی خواباند بیخ گوشم و گفت: 《پیرمرد نکبت مفنگی!》 بعد با لحن مسخره‌ای گفت: 《راستی امروز شنبه هست؛ قرار طلاق که یادته ان شاء الله!!!  بعد از طلاق به سلامتی کجا تشریف می‌بری؟》  گفتم: 《از همونجا که طلاقت دادم میرم با یه زن بهتر از توعروسی می‌کنم.》  صدای خنده‌ی چندش‌آورش روی مغزم رفت؛ مرد هیکلی که سرتاپا لختم کرده بود؛ هلم داد به طرف حمام.  نگاهم را به بالای میل پرده انداختم؛ "بروک شیلدز" داشت ناخن‌های پایش را لاک قرمز می‌زد.   منتشر شده در شماره‌ی صد و بیست و نهم(اردیبهشت ماه ۱۴۰۰) ماهنامه ادبیات داستانی چوک پ.ن: داستان صوتی‌ام فقط ۸۳۷ بار توی ۵ روز شنیده شده. @mehdirezayi62  

دوستان گرامی: اگر در اینستاگرام عضوید؛ داستان "دختری روی میل پرده" که اولین تجربه‌ی سیال ذهنم بود را استادم صوتی کرد‌ه‌اند و گذاشته‌اند. خیلی شنونده داشته و بازخورد مثبت. بیش‌ترین رکورد شنونده‌ی داستان صوتی در موسسه‌ی داستان نویسی چوک. ۶۸۸ نفر فقط در ۴۸ ساعت. اگر مایلید خوشحال می‌شوم؛ گوش کنید و نظر یا نقد بنویسید. @mehdirezayi62  پیج کاری استادم است. ممنونم

  روزه‌ی بدون سحری   ساعت دو و سی و پنج دقیقه‌‌ی بامداد بود. آخرین پیش‌دستی را که شستم؛ برش گرداندم توي آب‌چکان و دست‌هایم را خشک کردم و روی صندلی آشپزخانه نشستم.  لب تاپم را باز کردم. از عصر که داشتم افطار را حاضر می‌کردم تقریبا جز موقع روزه باز کردن، ننشسته بودم و مرتب باید می‌رفتم آشپزخانه و چای یا میوه یا زولبیا بامیه یا حلوا یا هندوانه و شربت آب‌لیمو می‌آوردم.  یاد متن طنزی که فردا باید تحویل می‌دادم؛ باعث شد پشتم مور‌مور شود. تازه روزنامه‌ای که در آن کار می‌کردم را عوض کرده بودم و می‌دانستم که سردبیر جدید با این‌که در ویژه نامه‌ی طنز می‌نوشتم اصلا سر تاخیر نا‌موجه، شوخی نداشت. موضوع طنز، ماه رمضان بود. ذهنم هنگ‌ کرده و پلک چشم‌هایم داشت سنگین می‌شد. فکر کردم بهتر است بلند شوم و برای خودم یک اسپرسو‌ی دوبل درست کنم که دیدم حتما توی خانه‌ی شصت و پنج متری، صدا بلند می‌شود و همه را بیدار می‌کنم.  آرام در یخچال را باز کردم که یک آدامس "اکشن" بردارم. باز شدن در همان و افتادن یک کاسه شله زرد روی زمین و شکستنش همان.  صدای مادر‌شوهرم که توی سالن خوابیده بود؛ بلند شد و انگار دارد با خودش حرف می‌زند؛ غر‌غر زد: 《الله و اکبر… توی این خونه خواب معنی نداره؟ مثلا مهمون روزه‌دار دعوت کردین… اگه مسخره کردن آدم‌ها شغله که نصف بیش‌تر مردم این‌کار رو بلدن و الکی کلاس براش نمی‌ذارن…》 بعد غر‌غرش را ادامه داد تا صدای آن وصل شد به خروپفش. تکه‌های کاسه‌ی شکسته‌ی شله زرد را از روی زمین جمع کردم. شله زرد آبکی کف آشپزخانه را گرفته بود. مادر‌شوهر و جاری‌ام، محدثه موقع افطار لب به شله زرد نزدند گرچه برادر‌شوهرم، فریدون دو کاسه خورده بود‌. محدثه دختر خاله‌ی همسرم، بهمن و عروس نورچشمی مادر‌شوهرم بود که آرزو داشت زن پسر بزرگش شود اما بهمن درسش که تمام شد جلوی مادرش ایستاد و گفت: 《محدثه جای خواهرمه. من اصلا نمی‌تونم به چشم دیگری به اون نگاه کنم.》  من و بهمن توی سینما آشنا شده بودیم و چند‌ماه بعد با هم ازدواج کردیم و محدثه بعدا شد جاری من. مادر‌شوهرم سر افطار گفت: 《این مثلا شله زرده؟ برکت خدا زعفرون و شکر و برنج و خلال پسته و بادوم رو حروم کردی. این که بیش‌تر شبیه شربت غلیظ آجیل شده.》 محدثه که معلوم نبود به‌خاطر کی چادر سفید سرش گذاشته چون فقط ما سه نفر و فریدون که همسرش بود؛ سر سفره نشسته بودیم؛ یک ملاقه آش رشته ریخت توی کاسه‌‌ی اش جوری‌که صدای النگو‌های طلایش درآمد.  بهمن ماموریت رفته بود راستش به‌خاطر همین خیلی دست‌پاچه بودم چون اگر او حاضر بود؛ نمی‌گذاشت که من را بی‌وقفه زیر رگبار متلک بگیرند. بعد از این‌که شله‌زرد را از زمین برداشتم؛ به‌خاطر این‌که باز کردن شیر آب ظرف‌شویی باعث سر‌و‌صدا می‌شد؛ نوچی آن را با ته مانده‌ی بطری آب معدنی کمی گرفتم اما کف سرامیک کاملا ابلق شده و الان اگر مادر‌شوهرم توی آشپزخانه بود حتما می‌گفت: 《زن رو چه به کار بیرون؟ زن باید کدبانو باشه و همسر و مادر خوب... اگه باز معلم بودی یه چیزی اما آخه آدم چیز بنویسه که مردم بخونن و بخندن؟ دخترم، تو که دانشگاه رفتی برو ببین توی مدرسه استخدامت نمی‌کنن که بری معلم انشاء بشی؟》 یادم رفت که می‌خواستم از یخچال، آدامس بردارم و دوباره نشستم روی صندلی. این‌بار شروع کردم به نوشتن یک متن در باره‌ی ماه رمضان. تمامش که کردم بیش‌تر شبیه یک مقاله‌ی جدی شده بود تا طنز. سعی کردم که ذهنم را آزاد بگذارم و چشم‌هایم را بستم که در باره‌ی موضوع جدیدی خیال بکنم.  کاش چشمم را نمی‌بستم چون وقتی با شنیدن صدای گفتگو، چشم‌هایم را باز کردم؛  نور آفتاب در آشپزخانه افتاده بود.  سرم را از روی لب تاپ بلند کردم و به ساعت نگاه کردم؛ ده دقیقه به نه بود. به مادر‌شوهرم و محدثه سلام کردم. با صدایی آرام که فقط تکان خوردن لب‌های‌شان را دیدم؛ جواب دادند. مادر‌شوهرم که نمی‌دانم از کجا تی‌شرت‌ها و شلوراک‌های من و بهمن را که درز‌های‌شان شکافته بود؛ برداشته و داشت می‌دوخت‌شان؛ گفت: 《دخترم، خونه‌ی شما سوزن نخ هم پیدا نمی‌شه؟ ببین اگه محدثه این‌قدر مرتب نبود که همیشه توی کیفش سوزن و چند رنگ نخ داشته باشد باز هم باید بهمن باید با زیر بغل پاره جلوی مردم می‌گشت. تو هم که…》 با تاسف سرش را به چپ و راست تکان داد و شلوار‌ک خوابم  که جیبش جر خورده بود را جلوی صورتش تکان داد. یادم آمد که لباس‌ها را در یک باکس فایبر‌گلاس تا کرده و گذاشته بودم تا زمانی که وقت کنم و بدوزم‌شان. نمی‌دانم چطور جای باکس را کشف کرده بود؟ البته واقعا فقط قرقره مشکی و قرمز داشتم و تی‌شرت بهمن خاکستری بود. نخ قرقره سفید تمام شده بود. از شدت عذاب وجدان که حتی چای و نان و پنیر هم برای سحر به مهمان‌هایم نداده‌ام. سرم تیر می‌کشید و دردش پخش می‌شد. این سر‌درد‌های هیجانی را حتی با خوردن استامینوفن کدئین نمی‌توانستم ساکت کنم اما باز از کشو دو‌تا استامینوفن کدئین در‌آوردم و با هم خوردم. وقتی که خوردم‌شان؛ مادر‌شوهرم به من چپ‌چپ نگاه کرد و گفت: 《مگه تو روزه نیستی مادر؟》 یادم آمد که روزه بودم اما بنا را بر تساهل و تسامح اسلام‌ گذاشتم. من که دانسته قرص نخورده بودم. مادر‌شوهرم گفت: 《برو دست‌شویی و دست کن ته حلقت که قرص‌ها رو بیاری بالا!》 برای اولین بار با او مخالفت کردم و گفتم: 《حاج خانوم، کجای اسلام اومده که وقتی آدم ندونسته چیزی می‌خوره باید بالا بیاره؟》 مادر‌شوهرم اول جا خورد ولی بعد به محدثه رو کرد و گفت: 《بیا… اینم آخر عاقبت روشن‌فکری… قرص رو بالا نیاوردی این یک گناه…  جواب مادرت رو هم دادی که دو‌تا گناه… نمی‌دونم والله… آن شاء الله خدا ازت بگذره.》 گفتم: 《حاج خانوم، میزان تدین و گناه و ثواب رو بنده‌ی خدا که تعیین نمی‌کنه. خدا مهربونه و الکی بهم گیر نمی‌ده.》  بعد به سمت اتاق خواب رفتم که زودتر لباس بپوشم که انگشت‌های پایم محکم خورد به پایه‌‌ی مبل و از شدت درد پایم را بالا آوردم و انگشت‌هایم را در دستم فشار دادم که تعادلم را از دست دادم و با سر به صورت محدثه خوردم که صورتش پر از خون شد. وقتی خواستم از روی محدثه بلند شوم؛ آرنجم خورد به دست مادر‌شوهرم که سوزن توی دست دیگرش فرو رفت و جیغ بلندی کشید. حالا مادر‌شوهرم و محدثه باهم ناله می‌کردند و مادر‌شوهرم گفت: 《تو عمدا این کار رو کردی چون نصیحتت کردم.》 محدثه هم سرش را بالا گرفته بود که خون دماغش بند بیاید.   مرتب از مادر‌شوهرم و محدثه معذرت می‌خواستم که اولا عمدا نیفتاده بودم روی سرش و ثانیا سحر خواب مانده و نتوانسته بودم برای آن‌ها کباب تابه‌ای را که گوشتش هنوز روی کانتر بود؛ درست کنم. در‌حالی‌که با صورت خیس می‌لنگیدم به اتاق خواب رفتم و مانتو پوشیدم و شال را روی سرم مرتب کردم؛ سریع به چشم‌هایم، ریمل زدم اما مژه‌های یک چشمم پرتر از دیگری به‌نظر می‌رسید بعد آن یکی چشمم را که ریملش کم‌تر بود دوباره برس کشیدم که حالا مژه‌های آن چشم مشخص‌تر شده و به‌هم چسبیده بودند؛ دیگر از آرایش چشمم دست کشیدم. در حالی‌که پشتم به آینه بود از حفظ رژ لب به لبم زدم. آژانس صدا کردم که سریع‌تر من را به دفتر  روزنامه برساند. تا وقتی که داشتم از در خانه بیرون می‌رفتم مرتب از مادر‌شوهرم و محدثه معذرت می‌خواستم که مصدوم‌شان کرده‌ام و خواب مانده‌ام و امروز مجبورند بدون سحری روزه بگیرند. هرچه بیش‌تر معذرت می‌خواستم صورتم از عرق و اشک خیس‌تر می‌شد و شال و تی‌شرتی که زیر مانتو پوشیده بودم کاملا خیس عرق به صورت و بدنم، چسبیده بودند. مادر‌شوهرم از بالای عینکش و محدثه که چند دستمال کاغذی خونی روی دماغش گرفته بود با غیظ به من نگاه می‌کردند.  وقتی‌که جمله‌ی آخرم را گفتم: 《به‌خدا عمدا نیفتادم روی سرتون، تعادلم رو از دست دادم. مگه من مریضم؟ تو رو خدا به‌خاطر این وضع و این‌که ساعت رو روی زنگ نذاشتم و چیزی هم برای سحر آماده نکرده بودم که بخورین و امروز مجبورین بدون سحری، روزه‌تون رو نگه دارین؛ حلالم کنین.》 بالاخره مادر‌شوهرم که دور انگشتش دستمال کاغذی خونی پیچیده بود؛ گردنش را صاف گرفت و حرف زد: 《من که به‌خاطر بچه‌ام ناچارم حلالت کنم. محدثه رو خودش می‌دونه که دهن روزه‌ست و خداش‌...   شکر خدا که این‌قدر محدثه حواسش جمع بود که نزدیک خونه‌تون یک کله‌پاچه فروشی دیده و چون همیشه همه‌ی کارهاش از روی نظمه؛ جاش رو یادش مونده بود و صبح، آقا فریدون رو بیدار کرد که بره سحری برامون کله‌پاچه بخره. ما جات خالی کله‌پاچه خوردیم. چون می‌دونستم که کله پاچه دوست نداری؛ ما هم صدات نکردیم… ای وای… کاش به آقا فریدون گفته بودم که برات هلیم بخره... البته واقعا مدیونی که فکر کنی حتی یک‌ذره حرف‌هام از روی منظوره. برای خودتون می‌گم... بچه‌ام، بهمن خیلی لاغر شده. مادر جان، یک‌ذره حواست به شوهر و زندگی‌ات باشه. مهم‌ترین چیز برای زنی که ازدواج کرده کدبانو بودنه!》 اشک از چشمم ریخت روی صورتم و از در خارج شدم. به مادر‌شوهرم نگفتم که شلوار‌های بهمن برایش تنگ شده‌اند و کمر‌بندش را داده که یک سوراخ جدید بکنند. توی ماشین تا دفتر روزنامه، راننده آژانس مرتب از توی آینه نگاهم می‌کرد. مرد جا‌افتاده‌ای با موهایی کم‌پشت بود. شالم را کشیدم جلو. چند‌بار خواستم به مرد راننده بگویم که پیاده می‌شوم اما همین حالا هم خیلی دیر شده بود و اگر منتظر تاکسی گذری می‌ماندم احتمالا باید وسایلم را از دفتر روزنامه جمع می‌کردم و بر‌می‌گشتم خانه. وقتی می‌خواستم از ماشین پیاده شوم و پول را به راننده بدهم با دستش به چشم‌هایم اشاره کرد و چشم‌هایش را بست.  بهمن همیشه به من می‌گفت: 《عزیزم، من عاشق این سگی‌ام که توی چشم‌هات بستی.》 راستش از تعریف بهمن خیلی هم خوشحال می‌شدم چون شوهرم بود اما از مرد راننده واقعا عصبانی شدم. پول را پرت کردم روی سرش و در حالی‌که جیغ می‌زدم گفتم؛ 《الان می‌رم به رسپشن آژانس زنگ می‌زنم و می‌گم که تو رو پرتت کنن بیرون. خجالت نمی‌کشی؟ جای پدرمی. لابد روزه هم هستی. دهنت روزه‌ست اما ذهنت… واقعا متاسفم…》 مرد سرش بزرگش را تکان داد و از عینک ته‌استکانی نگاهی به من انداخت و سرم داد زد: 《روانی، ذهن خودت خرابه… برو قیافه‌‌ات رو که عین دلقک‌ها شده تو آینه نگاه کن.》 بعد اسکناس‌ها را پرت کرد توی صورتم و گاز داد و رفت. آسانسور خراب بود. از پله‌ها لنگان لنگان بالا رفتم. توی دفتر هفته نامه هنوز دوستی پیدا نکرده بودم. سلامی به همه دادم و دویدم اتاق سردبیر. صدایم را شنیده و حتی سرش را از روی کاغذ‌های روی میزش، بلند نکرده بود که نگاهم کند فقط زیر‌لب جواب سلامم را داد. وقتی سرش را بلند کرد و نگاهم کرد؛ نتوانست خودش را نگه دارد و زد زیر خنده. همان وسط خنده‌هایش به چشم و صورتش اشاره می‌کرد. وقتی ساکت شد به من گفت: 《فکر کنم لازمه که اول جلوی آینه‌ی دست‌شویی، سر و وضع‌تون رو مرتب کنین.》 از روی صندلی بلند شدم و در حالی‌که می‌شلیدم به سمت دستشویی رفتم. توی آینه دیدم که ریمل‌ها و مدادم از عرق و اشک شره کرده روی صورتم و راه‌راهش کرده‌اند. دندان‌هایم هم این‌قدر لبم را گزیدم صورتی شده بودند. صورتم را با آب شستم و با آستین مانتویم پاک کردم. توی آینه به‌ چشم‌های سبز بی‌آرایشم نگاه کردم. از در دست‌شویی خارج شدم و به سمت دفتر سردبیر رفتم‌ و از او خواستم که نیم‌ساعت به من وقت بدهد که مطلبم را تحویلش بدهم. آخر‌های متن که رسیدم؛ استامینوفن کدئین اثر کرد و پلک‌هایم سنگین شدند.  صدای خرناسم از خواب بیدارم کرد. سردبیر با چند همکارم کنار یک میز ایستاده بودند و داشتند می‌خندیدند.  خجالت‌زده صاف نشستم در حالی‌که حتی جرات نداشتم توی چشم سردبیر نگاه کنم؛ وسایلم را جمع کردم و توی یک جعبه که زیر میز‌کارم بود گذاشتم.  فکر کردم؛ بهتر است دنبال یک کار جدید بگردم. شاید به‌قول مادر‌شوهرم بهتر است که ببینم در مدارس غیر‌انتفاعی آشنایی پیدا نمی‌کنم که استخدامم کنند؟   #رمضان_۱۴۰۰ #رمضان

#یک_فنجان_تفکر ☕️ بچه که بودیم باباهایمان همه پیکان داشتند یا هیلمن   خانه هایمان یکی یک خط تلفن ثابت داشت ، تازه اگر داشت .  تلویزیونها هنوز بزرگ نشده بودند و مسابقهء اینچ بیشتر ، راه نیفتاده بود ...  تردمیل و جکوزی و ساید بای ساید و سولاردوم و امثالهم هنوز متولد نشده بودند  نه اینکه اینها بد باشند ها ، نه ... رفاه همیشه خوب است ولی اینطوری کم کم فاصله ها زیاد شد خیلی ، از متر و کیلومتر گذشت ، سال نوری شد .. حالا هی کار میکنیم هی پول می دهیم تفاوت می خریم ، نه با هدف رفاه ، در واقع فاصله می خریم ، مسابقه می دهیم .  قدیم زندگی یک پیاده رَوی مفرح جمعی بود ، حالا اما ده هزار متر با مانع است ... بدو رفیق بدو . #محسن_باقرلو @ketabdooni✨

آدمها در اصل توان و تحمل خوشبختی را ندارند!  طالبش هستند بی تردید، اما همین که بهش برسند حرص و جوش میزنند و خواب چیزهای دیگری میبینند... |#مارگارت_دوراس ?@bookhapdf

? کتاب‌هایی که فقط جلدند. ?جلد چهل و چهارم @aliderakhshi  

#یک_فنجان_تفکر ☕️ ‌ سه دهه قبل، زمانی که تلویزیون فقط ۳ کانال داشت، و برنامه‌های چندان جذابی پخش نمی‌کرد، سریال «هرکول پوآرو» نوشتۀ «آگاتا کریستی» یکی از استثناها بود، بچه‌های دهه ۵۰ و ۶۰ خاطرات خوبی باآن دارند. این سریال دوباره داره پخش میشه و اگه شبها دیر می‌خوابین، «هرکول پوآرو» رو می‌تونین ساعت ۱۲/۵ شب از کانال ۴ تماشا کنین. این عکسها روهم ببینین تا بدونین شخصیتهای اصلی این سریال حالا چه شکلی هستند؛ عالیجنابان «هرکول پوآرو»، «سرهنگ هستینگز» و «سربارزس جپ». ? شخصیت پوآرو در رمان «ماجراهای اسرارآمیز» توسط دوستش «آرتور هستینگز» به این صورت معرفی می‌شود:  پوآرو کوتاه‌قد است، قد او به ۱۵۰ سانتی‌متر هم نمی‌رسد، کوچک اندام و یه کم چاق، سرش دقیقاً به شکل تخم‌مرغ است و اندکی آن را به یه طرف متمایل می‌کند. سبیل نظامی کلفت و منظمی دارد و این سبیل به صورتش شکوه خاصی بخشیده‌ است. بسیار این دوست بلژیکی کوتاه قدم مرتب و شنگول و شیک‌پوش است و وسواس زیادی دارد و همیشه مشغول مرتب کردن خرت و پرت هاست. به نظرم برای او درد تحمل کثیفی و گرد و خاک از شلیک گلوله دردناک‌تر باشد. #نوستالژی  @ketabdooni✨