Ali Ahmadi

کاری می شود کرد، در میان همه این اطوار تلخ هر روزه که پیش چشم هایمان ردیف می کنند و هر بار یک گوشه از تن و روح مان را گروگان می‌گیرند. من یکی راهی برای خودم پیدا کردم. برایتان تعریف میکنم ؛  شب ها، که معمولا‌ چند ساعتی در رخت خوابم وول‌ می خورم،‌ و‌ هنوز سر‌ و کولم کوفته و درد ناک است،‌ و در حالی که دندان هایم که همه روز قبل آنها را در پشت قاب صورتم از خشم به هم فشرده ام‌ هنوز دارد زق زق می کند، چشم‌هایم را می بندم،‌‌ نه از این چشم گذاشتن های معمولی، یعنی یک جور بستن خاص، یک جوری که پرت می شوم جایی که همه چیزش را خودم ساخته ام، شرمنده، شاید کمی مسخره به نظر بیاید، ولی بگذارید برایتان تعریف کنم، یک جایی است که حتی آجر به آجر خانه های شهرش را‌ خودم چیده ام، هر جوری که دلم خواسته است، مثلا‌ همه خانه ها پشتش یک دشت دارد، یک تصویر تمام نشدنی از افق در پس زمینه ای سبز از چمن. یا آسمان هر روز  سر ساعت مشخصی می بارد و بعد که بوی خاک نم خورده همه جا را گرفت، خورشید خودش را پرت می‌کند وسط آسمان و تکه ابرهای گسیخته از هم آن بالا بازیگوشی می‌کنند. همه جا پر است از رنگ ها، رنگ ها سوار تن آدم ها در خیابانها موج می‌خورند، همه آدم‌ها زیبا هستند، شهر شبیه یک خانه بزرگ است، همه جا کتاب است و شعر و موسیقی و رقص. هیچ زوری نیست، همه آنجایی هستند که دلشان می‌خواهد، در آغوش آن کسی که می‌خواهند، هیچ دیواری نیست جز پرچین های سبز، بی هیچ سقفی... این تصویر ها چشم هایم را گرم می‌کند، دردهای تن و جانم یک به یک کرخت می‌شود و خواب مثل ساقه نازکی در وجودم ریشه می‌گیرد. آخرین سنگر من هر شب همین تصویر  هاست، همین مرزهایی که در می‌نوردم و‌ هیچ‌ پاسبانی، هیچ قدرتی، هیچ دیواری، هیچ مرزی پاپیچم نمی شود که کجا می روی؟ توی این تصویر ها هیچ کس زورش به ما نمیرسد، طناب های دارشان می شود تاب آویخته به درخت های کهنسال، انفرادی هایشان تبدیل می شود به گوشه های دنج عشق‌بازی، صف های طول و طویل تحقیر شان می‌شود صف آدم هایی که دست های هم را گرفته‌اند و لبخند می‌زنند و می رقصند ...  تخیل را که دیگر نمی‌توانند بگیرند. خواستم بگویم همه روزها و شب های سخت این سال را با همین ها دوام آوردم، خواستم بگویم، بیایید چشم هامان را ببندیم، برای خودمان رویامان را بسازیم،‌ هیچ‌کس‌ زورش به رویاهای ما نمی رسد. عید مبارک... #عیدی   بهروز اقامحمدی