مائده مرتضوی

کسی را می‌شناسی که ۲۰ سال آوارگی را دوام آورده باشد؟ من می‌شناسم. او آخرین بار دو اتاق مستقل روی خرپشته‌ی خانه‌ای سه‌طبقه داشت که روزها صدای گیتار پسر همسایه از پشت دیوارش گوش را می‌نوازید و شب‌ها تا صبح با صدای آزاد و بلند رادیوجوان سرمی‌کرد و از پنجره‌ی بلندش طلوع را می‌دید. جهانی به‌غایت مستقل و تقریباً وسیع و بی‌مزاحم داشت که همان‌وقت‌ها هم خیلی می‌ترسید خواهر کوچکش آن را تصاحب کند. او در ارتفاعی مناسب فضایی نسبتاً متناسب با ابعاد جسمش را اشتغال می‌کرد و جهان بیرونش مجال می‌داد جهان درونش ب...

شش هفت ساله بودم‌ که کاخ نشین شدیم. کاخ چهل متری ما بعد از شش سال مستاجری و از این خانه به آن خانه و در به دری و از آن چشم غره صاحب خانه به صاحب خانه دیگر و اسباب کشی و خورد شدن جهزیه مادرم، به مانند کاخ نیاوران از نوع چهل متری بود. یک خانه شمالی دو طبقه دو در ورود بزرگ داشت و بعد حیاط بود حیاطش یک پیکان جا می گرفت فامیل همیشه ماشینشان را داخل حیاط پارک می کردند. دستشویی و حمام در حیاط بود اما آشپزخانه نداشت یک سینک بود و گاز و غیره و یک سقف که مثلا آشپزخانه است. حیاط برای من شگفت انگیز بود یک د...

از روزی که زمین خانه‌مان را خریدیم، بیشتر از هر وقت دیگریرویاهایش پرواز می‌کردند. یادمه یه روز نور خورشید تو چشماش افتاد؛ چشماش هفت رنگ بود؛ مثل شیشه رنگی‌های خونه‌های قدیمی. عاشق نوهای رنگی هم بود. یکدفعه تصمیم گرفت که پنجره‌های خانه را به سبک قدیم سفارش دهد. بی مقدمه رفت به سراغ پنجره ساز و سفارش را داد. پنجره‌ها در عرض یک روز آماده شدند. عجیب بود اما طبیعی. هر وقت کاری را با عشق شروع می‌کرد زود تموم می‌شد. نجار که می‌خواست برود به من گفت انگار نورها هم کمک‌مان کرده بودند که کار یک روزه ...

احتمالش بود با روح خانم ساکتی؛ با آن اُوِر کت مخملی توی تنش دوست شوم، اگر که از آن خانه نمی‌رفتیم. یک چیزهایی گفتن ندارد اما با این‌وجود اگر هیچ‌وقت ازشان حرف نزنی؛ می‌شود سَدِ توی گلو و تا مدت‌ها و شاید همیشه راه تنفس را مسدود می‌کند. شاید این مهم‌ترین دوراهی زندگی باشد، شاید حتی از دوراهی‌های رومانتیکِ ماندن و رفتن هم مهم‌تر باشد. حرف زدن یا نزدن. اینکه اگر چیزی، کلمه‌ای، توی لوله‌ی گلویت گیر کرده آن را در دهان بیاوری و بریزی روی میز ناهارخوری توی آشپزخانه؛ یا قورتشان دهی و راهی‌ِ معده‌شان کن...

خانه ای که در آن زندگی کردم صبح یک روز زمستانی ،دو هفته بعد از انقلاب 57  من در خانه به دنیا آمدم. خانه ی ما سه اتاق داشت. اتاق بزرگ با دو پنچره چوبی بزرگ رو به حیاط که با ست هفت نفره نارنجی قهوه ای مبلیران، مبله شده بود و فقط تعطیلات نوروز باز می شد. اتاق کوچک هم انبار رختخواب بود، معروف به اتاق پشتی با پنجره چوبی کوچک رو به کوچه که تا 14 سالگی فقط با صندلی میتوانستم کوچه را ببینم .این دو اتاق 9 ماه سال بخاطر سرما بسته می شد ، چون تهیه نفت در سالهای جنگ یکی از مشکلات همه مردم آذربایجان بود. ما...

۱۹ خانه ی مختلف، ۱۹ تا ۳۶۵ روز و اندی خانه را زندگی کردم . لحظه های اول چشم باز کردم گریه هایی آمیخته با فریاد های کودکانه سر دادم و با زبان اشک تقاضا کردم مرا برگردانند، به آن جابرگردانند که وجود نداشتم و نامی برایم انتخاب نشده بود تا رنج مرا صدا کند. راه بازگشتی نبود بی اذن من مرا به وجود آورده بودند و برایم اسم گذاشته بودند و با اشتیاق مرا بالا و پایین می انداختند ، میدانم،نمیخواهد به من گوشزد کنید که آن ها عاشقانه مرا دوست دارند اما کاش قبل از اینکه بخواهیم عاشق باشیم بدانیم که عشق بیش...