مهسا ملک‌مرزبان

روی پنجه ی پا ایستادم تا استکان کمر باریک و نعلبکی گل سرخی را از بالاترین  طبقه ی کمد بردارم. پدربزرگ همان طور که توی رختخوابش دراز کشیده بود، من را می پایید. «چرا برداشتی؟» معلوم بود کلی تقلا کرد تا بتواند این دو کلمه را از ته مغزش بکشاند روی زبانش. استکان و نعلبکی را گذاشتم روی کابینت کنار سماور. رفتم نزدیک پدربزرگ و پیشانی پرچروکش را بوسیدم و گفتم:«می‌خوام باهاش چای بخورم.» فقط نگاه کرد. آن وقت ها که حال و حوصله داشت، یعنی قبل از این که از پا بیفتد، نمی گذاشت کسی به این استکان و نعلبکی ...

پیش از آنکه قهوه سرد شود، اگر همینقدر فرصت داشتم که به گذشته برگردم چه می‌کردم؟! اولین جواب این است که برگردم و فلان اشتباه را تصحیح کنم. مثلا به جای رشته‌ی ریاضی در دبیرستان بروم رشته‌ی انسانی یا بروم سال اول ازدواج و همان موقع بچه‌دار شوم! اما مگر تصمیمات اشتباه زندگی  حاصل چند دقیقه‌اند که بتوان در فرصت سرد شدن قهوه آنها را تغییر داد؟! حداقل برای من که اینطور نبوده است. معمولا تصمیمات آدم‌ها شامل تفکرات و مشورت‌ها و تصمیماتی است که گاهی هفته‌ها یا ماه‌ها زمان می‌برد. از طرفی من اگر این فرصت ط...

به نام خدا دختركي باروپوش آبي آسماني دورچين،يقه ي سفيدقلاب بافي،موهاي بافته شده باروبان سفيد،سرخوش وشادوخندان ازدربزرگ دبستانايراندخت زاهدان بيرون مي ايد...بابابزرگ منتظراوست كيفش راميگيرد ...دخترك اماشادوسرخوش وخندان جلوجلوميدودوميچرخد...بابابزرگ نگران به دنبالش .شكوفه جان ندوبابا جان زمين ميخوري...بابابزرگ امروز كيهان بچه ها آمده تازه كيت كت همميخوام...برام ميخري؟؟؟بله باباجان...دستش رابه دستان گرم وپرمهربابابزرگش ميدهد.... دخترك كمي بزرگترشده حالا به مدرسه ي راهنمايي ميرود...راهنمايي رو...

امروز برای من روز خیلی خوبیه  ، روزی که مدت ها منتظرش بودم . بعد از مدت ها بالاخره یک انتشارات با چاپ کتابم موافقت کرد . باید بنویسم که چرا این کتاب را نوشتم ؟ چرا باید شعرها و نوشته هایی که سال ها در قفسه پایینی کتابخانه ام خاک خورده بودند را چاپ کنم ؟ من سال هاست که با خود کلنجار می روم و مدام این چرایی ها را در ذهن دارم . سرانجام تصمیم گرفتم که سکوت سال ها را بشکنم ، سکوتی بزدل . وقتش رسیده بود شجاعانه فریاد بزنم هرچند این فریاد نیز توخالی ست . زمان مانند مرز است برای انسان . مرزی...

انگشت سبابه ام را خم می کنم و دسته ی کنگره دارِ فنجان سفید را در دست می گیرم. گرمای فنجان می ریزد توی دست راستم و یک نفس عمیق می کشم، یعنی می آیی بنشینی روبروی من بعد از ده سال؟ باورت می شود که موهای شقیقه ام چطور سفید شده و دخترم روی پاهایم نشسته؟ با چه لباسی می آیی؟ چی می پوشی؟ آن سارافون سبز و گلدار را که در حیاط خانه ی طباطبایی ها پوشیده بودی و باد می رقصید در دامنت و سر می چرخاندی و چشمان نیم دایره ای ات می خندید؟ یا آن مانتوی نارنجی را که پوشیدی و نگهبان ورودی ِرشت راهت نداد و گفتی «مگه نا...